-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
|
|
Reisverslag van mijn vakantie in Almaty begin augustus 2000.
Na mijn reizen, voornamelijk naar Amerika en een uitstapje naar Tanzania en Kenia, is het nu de beurt aan Kazachstan. Het eerste gedeelte van het verhaal gaat voornamelijk over de eerste indrukken want na de eerste paar dagen in het land voelde ik mij er thuis en was ik al gewend aan het leven in Almaty. Aangezien ik nooit in Oost-Europa ben geweest was het voor mij moeilijk voor te stellen wat ik kon verwachten, dus het was wel spannend. Daar kwam nog bij dat Christien al een hele poos in Nederland was en pas half juli het goede bericht kreeg dat ze terug kon naar Almaty. Dat was natuurlijk goed nieuws voor Jitze maar ook voor mij, want Christien moet natuurlijk voor gids spelen in Almaty.
En op maandag 31 juli was het dan zover. Christien vloog met hetzelfde vliegtuig terug naar Almaty, business-class, verschil moet er natuurlijk zijn.
Nadat het vliegtuig was geland mochten de business-klanten er als eerste uit en toen ik uitstapte stonden Christien en Jitze me onderaan de trap al op te wachten. Het is geen groot vliegveld dus er kan wat meer. Vandaar dat Jitze daar stond.
Aangezien Jitze voor het visum heeft gezorgd moesten we dat eerst regelen en dat was mijn eerste ervaring met Kazachstan. Het duurde wel erg lang voor mij als West-Europeaan voor wie alles vlug moet gaan. Gelukkig kon Jitze het regelen en werden we snel door de douane geloodst. Buiten gekomen viel mijn mond al open vanwege de drukte buiten het vliegveld. Wat achteraf natuurlijk wel gewoon is, maar wat je toch niet verwacht. Als liefhebber van muziek wist ik ook niet wat me te wachten stond. Buiten had ik al een eerste indruk want een oud liedje van ABBA schalde uit een of ander tentje. Dat voorspelde dus niet veel goeds.
Op weg naar huis vielen me ook al een paar dingen op. Langs de weg stonden enkele auto's geparkeerd met de motorkap naar boven. Er liepen toch wel mensen langs de weg. Ik had niet verwacht dat het nog zo druk was. Tevens viel de rijstijl van de chauffeur mij op. Het leek op dat van een dronken rijder. Maar dit had een reden. Jitze had me al gewaarschuwd voor het wegdek hier. Asfalt kennen ze dat wel? Veel gaten in de weg. De chauffeur was niet dronken maar ontweek alle gaten in de weg. Links, rechts en dat 100 keer achter elkaar. Onderweg zijn we nog politie tegengekomen die met hun stokje begonnen te zwaaien maar daar trok de chauffeur zich niets van aan. Als je wat schuift is er geen enkel probleem. De politiemensen zijn uit op wat extra geld, daar zijn Christien en Jitze in de loop van de tijd wel achter gekomen.
Na aankomst thuis nog een Kazaks biertje gedronken en kennis gemaakt met de hond Chance. Verder de katten Boy en Oet goedendag gezegd en hebben we het huis bekeken. Als werk-nemer van een installatiebedrijf had ik extra aandacht ook voor de technische installatie van het huis. En wat moet ik daar van zeggen. Als ons bedrijf deze installatie zo had opgeleverd waren toch wel wat punten voor verandering. Twee dingen die me opvielen: 1) waar wij de radiatoren voorzien van radiatorkranen worden deze kranen hier gebruikt als kranen voor de waterinstallatie. 2) er was geen ruimtethermostaat om de c.v. installatie te regelen. Dit viel me pas een paar dagen later op. Christien vertelde me dat als het erg warm in het huis werd ze de ramen 's winters wel eens openzette vanwege de warmte. Maar verder valt er weing op aan te merken alles ziet er goed uit er is en airco dus wat te zeuren. Vanwege de lage waterdruk is er een nog in Zwolle aangeschafte waterbesparende douchekop die nu goed van pas komt.
Dinsdag 1 augustus:
Toen ik 's morgens wakker werd en naar buiten keek was de sneeuw op de bergen het eerste wat me opviel. Aangezien het huis in een wijk staat waar veel gebouwd wordt staan er dus veel huizen in aanbouw in de omgeving. Jitze vertelde dat ze al een hele tijd bezig waren met sommige huizen. Als de bouw stil ligt is het geld waarschijnlijk op en als er weer geld is gaan ze weer verder. Of dat waar is weet ik niet maar er staan wel veel "gebouwen" wat ooit een huis had moeten worden. 's Middags hebben we als eerste papierwerk geregeld om een visum voor Kyrgyzstan aan te vragen. Het is de bedoeling een weekend naar Bishkek te gaan. Vandaar uit zijn we we naar Lake Almaty gereden. Op weg naar Lake Almaty viel ik toch van de ene verbazing in de andere. Want wat ik nu zag was totaal anders dan wat ik ooit gezien had. Auto's, veel auto's, vooral Lada's langs de kant van de weg. De mensen zaten er gewoon in, niets te doen, of met de motorkap omhoog en wat prutsen aan de auto. Je zag bussen, vooral oude, er waren trolleybussen. Dus het openbaar moest wel goed zijn. Maar wat je ook zag was dat er veel mensen langs de weg stonden te liften. Dus is het openbaar vervoer wel goed ? Jitze vertelde dat de mensen onderhandelen over de prijs voor de lift. Dit iss dus een manier om over wat extra geld te beschikken. Almaty wordt omsloten door, aan de ene kant, bergen en aan de andere kant door de steppe en ligt daardoor een aantal meters boven N.A.P. En dat kun je merken. Op weg naar Lake Almaty kon ik goed merken dat je omhoog gaat. Bij het begin van het natuurpark waar Lake Almaty ligt moet je betalen voor de toegang. Hiervoor dien je een bonnetje te krijgen. Krijg je dat niet dan kun je ervan uitgaan dat dat geld niet altijd aankomt waar het hoort te komen. Dus weer wat extra geld verdiend. Zelf ben nog nooit echt in de bergen geweest, alleen op een tocht van San Fransisco , via Yosimite park, naar Las Vegas na, dus dit ritje was voor mij absoluut nieuw. Daar waar je in de stad nog asfalt hebt heb je dat nu zeker niet meer, dus de echte natuur. Onderweg kwam je lopende mensen tegen die ergens naar toe gingen, maar vraag mij niet waar naar toe. In het weekend komen er veel families die hier komen te picknicken. Onderweg zag je nog enkele wandelaars/trekkers die via de grote pijp, waarin drinkwater wordt aangevoerd vanaf Lake Almaty naar de stad, naar boven liepen. Onderweg kwamen we wat bruggetjes tegen die wel wat onderhoud konden gebruiken. Boven bij het meer hadden we een fantastich uitzicht. Hier kwam ik ook tot de conclusie dat een Toyota 4-wheeldrive hier heel goed van pas komt. Op de weg terug naar Almaty vielen me de bushaltes op. Sommige waren echt prachtig, bijna helemaal afgewerkt in mozaiek van gekleurde stenen. Ook in Almaty slaat de Westerse commercie toe. Coca Cola, Pepsi Cola, Heineken, Texaco zijn maar een paar bedrijven die je hier ziet. Ze maken reclame via grote billboards tot kleine uithangborden bij de winkels. Hieraan kun je zien dat de economie in dit voormalige communistische land vooruit gaat en dat is voor ons Westerlingen natuurlijk een goed teken. Je voelt je hierdoor wel eerder thuis. Maar of het echt goed is wil ik nog betwijfelen. Ik had hetzelfde gevoel in Tanzania waar je veel Coca Cola zag. Mijn gevoel is dat het misschien toch wel anders kan. Maar de visie van de president is dat Kazachstan in 2030 een moderne maatschappij moet zijn. Terug in de stad zijn we gaan eten bij een Indiaas restaurant. Het eten was er voortreffelijk.
Tijdens de rit door de stad waren er voor Christien veel nieuwe dingen te zien. Volgens haar was er in de tijd die ze in Nederland was veel veranderd. Belangrijkste was wel een nieuwe verbindingsweg in het centrum van Almaty. Er waren ook meer terrassen. Mijn indruk is dat er in het centrum rondom de regeringsgebouwen wat meer aandacht voor de gesteldheid van de wegen is dan daar buiten. 's Morgens had Jitze me al gewezen op een vermiste putdeksel waardoor als je niet oplette er nare dingen konden gebeuren met je auto. In Nederland zou daar meteen wat aan gebeuren maar hier heeft het ruim 14 dagen geduurd voor er wat aan gedaan werd. Ik was al een week in Almaty toen er wat aan gedaan werd. Er is een nieuw putdeksel geplaatst en wat cement aangebracht. Je kunt er tenminste niet meer invallen, maar er bleef wel een gat achter in de weg. Hetzelfde geldt voor de weg naar het huis van Jitze en Christien. Je rijd hier links, rechts of in het midden en dat niet alleen vanwege de gaten in de weg maar ook vanwege de snelheids- remmende maatregelen die genomen waren bij de aanleg van deze weg. Op weg naar huis besloot Jitze op het laatste moment door te rijden naar Chimbulak. Onderweg stond er opvallend veel politie en later militairen. Het gezegde: als je werk hebt ben je in ieder geval van de straat af, geldt niet voor de politie hier. Want ze staan wel op straat met bosjes. Halverwege Chimbulak ligt de Medeo schaatsbaan. Daar aangekomen bleek dat er een zangfestival was genaamd "Voices of Asia". Vandaar al die politie. Bij Chimbulak aangekomen bleek dit het skigebied van Almaty te zijn. We hebben hier kort rondgekeken en zijn daarna terug gegaan naar huis.
Woensdag 2 augustus:
Aangezien het voor Jitze een gewone werkweek is, betekent dat, dat hij vandaag gewoon aan het werk moet. Daarom zijn Christien en ik boodschappen gaan doen in de stad. Samen met Nicolai, tuinman/handyman/chauffeur, zijn we naar de bazar geweest waar ze vlees, fruit en groente en andere etenswaren verkopen. Wij noemen het een markt . Hier verkopen ze natuurlijk ook andere huishoudelijke artikelen. Zoals ik al op de t.v. had gezien wordt hier dus vers vlees verkocht, dus lag er ook een schapekop. Gelukkig kocht Christien hier alleen verse groente. Mijn vraag: kan mijn maag hier wel tegen ? Misschien wel een ten onrechte vraag, maar toch. Het gaat toch om de eerste indruk. Naast de markt is een snoepfabriek met winkel, dus precies iets voor mij. Het was er behoorlijk druk dus je moest een tijdje wachten. En toegegeven het was het wachten wel waard. Je kunt in Almaty alles kopen wat je wilt. Dat hebben we gemerkt in het enige moderne winkelcentrum in Kazachstan de "Ramstore". Hier vind je een grote supermarkt, diverse eetmogelijkheden met fastfood dat al aardig op het westen begint te lijken. Er is geen McDonalds maar wel een tentje waar je hamburgers kunt krijgen. En een ieder die mij kent weet dus wat ik gedaan heb. Jawel.. Verder zijn er de winkels die je in elk winkelcentrum vindt. De producten die je in de supermarkt kunt kopen zijn tot mijn verbazing toch heel divers. Van hele goedkope plaatselijk producten tot hele dure import, waaronder Douwe Egberts koffie. De planten die ze verkopen zijn echt duur. Voor een grote kamerplant betaal je 32.500 Tenge een kleine fl 520,00.
Op weg naar huis zijn we nog gestopt bij een winkel waar ze cd's en video's verkopen. En wat: ze verkopen er ook cd's van Bad Company dus mijn dag was zonder meer geslaagd. Ik probeer dus alles te kopen wat ik nog niet heb. Dus als de hoes al anders is wil het graag hebben. Als je een officiele cd wilt kopen betaal je ongeveer 2600 Tenge f 40,00 dus niet goedkoper dan in Nederland. Maar daar hebben ze hier wat op gevonden. We persen die cd's zelf wel, wat: we doen gek: we persen 2 cd's van 1 artiest gewoon op 1 cd en verkopen we ze gewoon voor 500 Tenge dus f 8,00. Je kunt je dus wel voorstellen waarmee ik de winkel uitliep. Voor f 100,00 een stapel cd's en zelfs een video met de grootste hits uit 1970.
's Avonds hebben we heerlijk een eigen maaltijd van Christien gegeten, waaruit bleek dat mijn angst voor het plaatselijk op de markt gekochte voedsel ongegrond was. Aangezien een abonnement van Almaty tv duur is en je er niet echt waar voor je geld krijgt, heeft Jitze al een tijdje niet meer betaald. Dus geen t.v. kijken. Maar daar heeft Jitze wat op gevonden: naast goedkope cd's zijn er dus ook goedkope video's. Deze zijn er in het Russisch maar ook in het Engels en de titels zijn zeker van het laatste jaar dus geen enkel probleem. Tevens heeft Jitze uiteraard een internet-aansluiting dus je hoeft je niet te vervelen.
En wat mijn van mezelf meevalt is dat ik de t.v. niet mis. En het afkicken van het internet gaat ook goed. Het nieuwe modewoord "onthaasten" is hier voor mij zonder meer van toepassing.
En dat valt reuze mee.
Donderdag 3 augustus:
Vandaag absoluut niets gedaan. Heb heerlijk op de bank gezeten, muziek geluisterd en wat oude Elseviers gelezen. Jitze had wel slecht nieuws. Hij had vrijdag graag vrijgenomen maar aangezien op het werk van Jitze enkele collega's voor zaken het land uitwaren en een andere collega ziek was zou er op de vrijdag niemand aanwezig zijn. Dus de vrije dag ging niet door. 's Avonds hebben we voor de zieke collega wat medicijnen gehaald en zijn we gaan eten in restaurant genaamd AB. Terug thuis hebben we naar de video Starship Troopers gekeken.
Vrijdag 4 augustus:
Zoals in elk huishouden moeten er weer de nodige boodschappen gedaan worden. Dus zijn we naar naar de Ramstore geweest voor de dagelijkse boodschappen en voor het laten ontwik-kelen van de gemaakte foto's. Dit was wel nodig. Want op mijn vraag waar ik ansichtkaarten kan kopen kreeg ik het antwoord dat dat een probleem is. Kazachstan is wat dat nog niet echt berekend op toeristen. Ze zijn wel te krijgen maar je moet er wel moeite voordoen. Dus het advies van Chrsitien was: maak een foto en stuur deze op als een ansichtkaart. Aangezien de posterijen ook nog niet zo werken als in Nederland moet je de ansichtkaarten versturen in een
volledige ingevulde enveloppe kompleet met postcode. En daar was een klein probleempje: op het postkantoor moesten ze even zoeken naar het juiste want het adres van Jitze en Christien was daar niet echt bekend. De straat waarin ze wonen is vrij nieuw. Het schijnt dat je sommige taxichauffeurs zelf moet uitleggen waar je moet wezen. En dat kan een probleem zijn als je dronken bent. Nikolai is ook de klusjesman en die moest wat spullen hebben vandaar dat we ook naar de technische markt zijn geweest. Daar was voor mij als medewerker van een installatiebedrijf best wel wat te zien. Ze hebben daar veel verschillende kranen en sanitair.Dus ik heb mijn ogen goed de kost geven op zoek naar een goedkope aanbieding. Maar helaas, er was niets wat ik mee zou nemen naar Nederland. 's Avonds hebben Jitze en Christien nog wat medicijnen gehaald voor zijn collega en daarna zijn we nog wat gaan drinken met wat vrienden van Jitze en Christien. Renaud een Belg die hier werkt voor een Belgische transportfrima en David die werkt voor de Europese Commisie en zijn vrouw Gulay.
Zaterdag 5 augustus:
In de nacht van vrijdag op zaterdag is Christien ziek geworden, niets ernstig maar wel lastig. Daarom zijn Jitze en ik 's middags alleen naar Chimbulak geweest. Chimbulak is de plaats waar er in de winter wordt geskied. Op weg naar Chimbulak kom je langs de eens wereldberoemde schaatsbaan van Medeo, waar we al eerder zijn geweest. Voor de oudere Nederlander komt deze naam wel bekent voor. Deze baan was vroeger bekent als de "Wonderbaan" van Alma Ata, zoals Almaty tot voor kort heette. De schaatsbaan wordt in de zomer gebruikt voor andere evenementen maar in de winter kun je er nog wel schaatsen. Maar het is niet meer de wonder- baan van vroeger, volgens mij door achterstallig onderhoud. Een leuk detail is wel dat er een scorebord hangt waar al de huidige wererldrecords op staan. Het wel een beetje vreemd als je daar de namen van Bart Veltkamp en Gianne Romme tegenkomt. Daar wordt je Nederlandse hart toch wel een beetje warm van. Valt me nu wel op dat ik nog geen Nederlandse toeristen hier ben tegengekomen. Na wat foto's gemaakt te hebben als bewijs van mijn hoogte-stage, dit voor Christan, zijn we doorgereden naar de ski-piste. Vandaar uit kun je met drie stoeltjesliften naar het hoogste punt. Ongeveer 3100 meter. Voor mij wel een uitdaging omdat ik toch wel last heb van hoogtevrees. Maar de liften blijven kort bij de grond dus het hoefde geen probleem te zijn en was het dus ook niet. Boven had je een fantastisch uitzicht. Toen we in de laatse stoeltjeslift zaten konden we zien dat een paraglider zich klaar maakte voor de vlucht naar beneden. We waren al een tijdje boven en stonden op het punt naar beneden te gaan toen hij eindelijk begon met de vlucht. Zittend in de stoeltjeslift naar beneden, kon je de vlucht mooi volgen. Naar beneden kijkend kwam er toch een beetje de hoogtevrees naar boven. Maar dat kon ik toch gelukkig snel van me afzetten. Beneden hebben we op het terras, met veel Pepsi Cola reclame, een Coca Cola gedronken en een shashlik gegeten. Het smaakte goed. Terug thuis bleek dat Christien nog niet genezen was en besloten Jitze en ik later op de avond in de stad nog wat te eten en boodschappen te doen. We hebben pizza gegeten in een Italiaans restaurant. Naast dit restaurant was een gokhal en ik kon het toch niet laten en had deze keer geluk en kwam met 1100 Tenge meer naar buiten dan dat ik er in was gegaan. Bij de Ramstore nog wat boodschappen gedaan en heb ik nog een cd gevonden van Bad Company. Wat me ook opviel dat de winkels op zaterdagavond hier tot 10 uur 's avonds open zijn.
Zondag 6 augustus:
Voor vandaag staat er een picknick gepland samen met een collega van Jitze: Jeroen, zijn vrouw Mireille en kinderen Niels en Max . Jeroen en zijn familie waren hier al eerder geweest en wisten de weg. In het natuurpark reden we, zoals afgesproken, zo ver mogelijk door om het mooiste plekje te vinden. In het uiterste geval kon je omkeren en een stukje terugrijden. Nadat we een tweede slagboom waren gepasseerd kwamen we bij een pioneerskamp, waar veel kinderen hun vakantie doorbrengen. Daar werden we op gewezen dat dit prive terrein was. Kort nadat we het "prive" terrein af waren vonden we een mooi plekje. We stonden daar nog niet of de man die ons er opwees dat we op "prive" terrein waren kwam er weer aan en begon van alles in het Russich te schreeuwen. Hij was daar "boswachter", maar had daar geen bewijs van, en we bevonden ons nog steeds op prive terrein. Na wat heen en weer gepraat te hebben, en de naam van de "boswachter" opgeschreven te hebben, je weet maar nooit waar dat goed voor is, toch maar een plaatsje opgezocht tussen de eerste en tweede slagboom. En gelukkig liepen er een paar koeien weg van een leuk stukje grasland en wij hadden ons plekje.
Na een uitgebreide picknick en een noodreparatie aan de Lada van Mireille vertrokken we weer richting huis. Onderweg hebben we nog even gestopt bij een plaatselijke automarkt om te zien of we een ophangrubber voor de uitlaat van de Lada konden kopen. Aangezien de markt al aan het sluiten was waren er al veel kraampjes gesloten. Dus snel de markt overgelopen, maar het rubber was niet te vinden. Een bijkomend probleem was dat het juiste Russische woord voor het onderdeel niet bekend was. Gelukkig kwam er bij een van de laatste kraampjes een Lada langs. Jeroen vroeg de chauffeur even te stoppen om aan te kunnen wijzen wat we nodig hadden en ja hoor geen enkel probleem. Bij Mireille en Jeroen thuis nog wat gedronken en toen ik kreeg ik ook wat interessants te horen. Schijnbaar lust Jitze graag eierballen en drinkt hij graag bier. Niels het 2 jarige zoontje noemde Jitze "eierbal" en gaf toch duidelijk aan dat Jitze "bier" drinkt.
Maandag 7 augustus:
Naar aanleiding van mijn vraag waar we een plattegrond van Almaty konden kopen en op mijn eigen antwoord: bij de plaatselijk V&D ? zijn we maandag naar de Tsum geweest. Niet echt de V&D maar een groot gebouw waar veel kleine ondernemers zitten die wel alles verkopen wat je bij de V&D zou kunnen kopen. Een kaart konden we niet vinden maar hebben wel lekker geluncht bij een Koreaans restaurant naast Tsum. Bij de Ramstore nog een filmrolletje laten ontwikkelen en het resultaat viel niet tegen. Ik heb nu ook de ansichtkaarten op de bus gedaan.
Dinsdag 8 augustus:
Vanmorgen ben ik aan dit reisverslag begonnen en 's middags hebben we een rondje door Almaty gereden om wat foto's van de stad te maken. Zo in de stad rijdend moet ik de vraag: kennen ze asfalt ? met ja beantwoorden. Ze waren in het midden van de stad druk bezig de weg te asfalteren.
Woensdag 9 augustus:
Jitze had vandaag vrijgenomen voor een tocht naar Charyn Canyon. Tijdens de rit naar Charyn, die ongeveer 2,5 uur duurde, kreeg je een goede indruk van het leven in Kazachstan. Hoe verder je kwam hoe armoediger. Bij vertrek uit Almaty was het weer al niet te zonnig en onderweg begon het ook nog iets te regenen. Maar waar op gehoopt werd kwam niet uit: het weer klaarde onderweg niet echt op. Bij Charyn aangekomen kreeg ik van Jitze nog op mijn kop want volgens hem gooide ik de autodeur te hard dicht. Maar wat Jitze nog niet door had wist ik wel. Het waaide er zo hard dat op het moment dat ik uitstapte de wind zoveel kracht had dat de deur gewoon dicht waaide. Jitze is een fervente roker. Maar bij de aanschaf van de nieuwe auto was er afgesproken dat er in de auto niet gerookt mag worden. Maar door de harde wind was Jitze nu wel gedwongen om in de auto zijn sigaretje te roken. Weliswaar met het raam open, maar gerookt moest er worden. Vanwege de wind en gebrek aan zon zijn we meteen maar het ravijn ingereden. Hier bleek de 4-wheeldrive en Jitze's geweldige stuurmanskunst uitstekend van pas te komen. Want sinds de laatste keer dat hij daar was geweest was de weg enigszins veranderd. Dit natuurlijk onder invloed van de weersomstandigheden. Jitze wist zich uitstekend te redden. Bij de rivier aangekomen onder in het ravijn hebben we wat gegeten. Onderweg hadden we al een bord gezien en hier onder in het ravijn stond weer een wit bord met een waarschijnlijk een waarschuwing. Iets over vallende stenen. We besloten daardoor toch niet te lang te blijven want je weet maar nooit. Op de weg terug naar Almaty heb ik nog wat foto's gemaakt o.a. van het plaatselijke transport. Wagentjes voortgetrokken door ezels of paarden. Langs deze weg wordt veel vers fruit, oa. tomaten en meloenen verkocht maar ook motorolie. Dit wordt verkocht in oude plastic flessen van bijv. Coca Cola. De conclusie is makkelijk gemaakt: absoluut weinig nieuwe olie, maar wel veel olie die al 3 keer van eigenaar is veranderd. Terug in Almaty bleek dat de enige McBurger wegens technisch onderhoud was gesloten. Waarop Jitze opmerkte: zullen ze de eigenaar wel hebben neergeschoten. Dus we moesten noodgedwongen ergens anders eten wat ook wel is gelukt.
Donderdag 10 augustus:
Vandaag weer zo'n dag waarop ik niets doe. Voor mij toch wel het ultieme vakantiegevoel. Ben vandaag verder gegaan met het reisverslag. Heb er wat digitale foto's voor uitgezocht. Altijd handig een digitale video/fotocamera. Je maakt je foto's leest ze in op de computer en ziet meteen het resultaat. Een stuk beter dan die oude Pentax spiegelreflex camera die ik ook bij me heb. Deze doet het alleen op de flitserstand, daardoor mislukt er nog wel eens een foto. Christien is vandaag op pad geweest voor een adres van een kwekerij. Ze willen hier iets organiseren waarin tulpen de hoofdrol spelen. Verder hebben we nog een stukje van de stad gezien waar je als toerist niet zou komen. Heb vandaag 2 video's gekocht voor het hele bedrag van F 10,00. Enige nadeel is dat dat ze niet ondertiteld zijn. Maar met mijn kennis van de Engelse taal hoeft dat geen probleem te zijn.
Vrijdag 11 augustus:
Jitze heeft het zo kunnen regelen dat hij een lang weekend heeft. Daarom gaan we vandaag naar Kapchagai en naar kamelen kijken. In Kapchagai aangekomen stoppen we bij het plaatselijke reservoir. Dit reservoir is aangelegd voor de irrigatie van de woestijn. Het reservoir is zo gemaakt dat het uiterst geschikt is voor recreatie. Maar als wij op de dam staan is er van recreatie weinig te zien. Hier vandaan zijn we doorgereden richting woestijn om hier een afslag te vinden richting Ili rivier. Het voordeel van een goede gids: hij kent de weg. Ondanks 1 keer een doodlopend pad zijn we er zonder problemen gekomen. Deze rivier komt uit in Lake Balqash.
Helaas hebben we geen kamelen gezien. Enige wat we aan dieren hebben gezien zijn kleine vogels, wat los lopende paarden en een enkele grote vogel.
Zaterdag 12 augustus/zondag 13 augustus:
Dit weekend gaan we samen met Jeroen, Mireillen, Niels en Max naar de hoofdstad van Kyrgyzstan, Bishkek. Het ligt ongeveer 250 km ten zuid-westen van Alamty. Kyrgyzstan is ook een voormalig gedeelte van Rusland. Daar waar Kazachstan veel olie heeft is, heeft dit land geen eigen waardevolle gronstoffen en is dus wat betreft de economie aangewezen op de de handel van wat ze verbouwen en de economische hulp van anderen. Aangezien Jitze uit voorzorg een visum heeft aangevraagd was het de vraag wat er bij de grens zou gebeuren. Wel of niet controle. Dus niet, we konden zonder problemen doorrijden, er werd niet eens naar een paspoort gevraagd. Nadat we bij het hotel hadden ingechekt zijn we eerst wat gaan eten. Hier kon je al merken dat Bishkek niet echt een toeristische stad is. De prijzen zijn laag en niet afgestemd op de toeristen. Want voor een goede maaltijd voor 5 volwassenen betaalden we ongeveer F 60,00. In het centrum van Bishkek staat nog een standbeeld van Lenin.
Ook in Bishkek is er een duidelijke westerse invloed. Dus bijv. veel reclame voor Heineken en West. Op de radio hoor je de Back Street Boys, Bon Jovi en Eminem. Terug in het hotel hebben we gezwommen. Jitze ook! 's Avonds nog wat eten gehaald bij de plaatselijke Mc. Burger. Maar dit was niet te eten. Zondagmorgen zijn we richting de Ala-Archa Canyon gereden. En hier had ik het gevoel van: hier zou ik best een hele dag kunnen zitten. Shaslik, Fanta en een goed boek. De omstandig heden waren hier perfect. Fantastisch uitzicht, zon, frisse wind en veel schaduw en op de achtergrond een ruisend riviertje. Na in Bishkek nog wat gegeten te hebben zijn we teruggegaan naar Almaty. En ook nu zijn we bij de grens niet gecontroleerd. Na afscheid te hebben genomen van Jeroen, Mireille, Niels en Max zijn we naar huis gegaan. Daar hebben we ons snel verkleed want Jitze en ik wilden toch graag naar de Formule 1 race kijken. Dit kon alleen in een Irish Pub, Mad Murphy 's. Hier viel me meteen het verschil in prijzen op. Bij Mad Murphy's komen veel buitenlanders.Hier betaalden we voor 3 personen net zoveel als voor 2 x 5 personen in Bishkek
Maandag 14 augustus:
Vandaag niet zoveel gedaan. Verder gegaan met het reisverslag en de daarbij behorende handelingen. 's Middags had Christien een vergadering i.v.m. het "tulpenfeest". Daarom zijn Nicolai en ik alleen op pad gegaan voor nog wat souveniers. Helaas was de Chinese Bazar gesloten, dus geen goedkope software en cd's meer. Is toch jammer had graag Windows 2000 gehad. 's Avonds nog gegeten bij een Koreaans restaurant.
Dinsdag 15 augustus:
Vertrokken uit Almaty om 1.15 uur aankomst in Zwolle 11.00 uur plaatselijke tijd.
Na 14 dagen Kazachstan is dit mijn oordeel:
Houd je van leuke muziek, Britney Spears, Maywood of Venga Boys, geen probleem is ruim voor handen op de radio en op cd. Houd je meer Bad Company, Jimmy Lafave of John Mellencamp heb je hier niet zoveel te zoeken. Maar houd je van lekker eten, vriendelijke mensen, niets doen, aktief bezig zijn, mooie kerken en gebouwen, dan ben je hier beslist aan het goede adres. Enige probleem is natuurlijk: de taal, de traagheid van het systeem, de armoede en toch wel de achterstand die het land op het Westen heeft. Maar dat alles mag absoluut geen reden te zijn om
niet te komen.
Zoals het er nu voorstaat ga ik volgend jaar weer naar Austin TX., maar als Christien en Jitze onverwacht een jaar langer blijven denk ik er sterk over na om over drie jaar per trein te komen. Duurt ongeveer 6 dagen, maar dat is het zonder meer waard.
|
|  | | (c)2002 Zofona Productions |
|
|
