Zofona > Zofona Seoul > Stories: English and Dutch > Jos en Trees, 3 jaar Korea > verhalen 2005 > nr 38 feb. 2005

nr 38 feb. 2005

Maandbrief 1 februari 2005

Na de emotionele familiegebeurtenis van de afgelopen maand was het slechts langzaam dat we weer terugkeerden naar het nu niet meer zo normale leven. Gelukkig was Roos eind december voor een laatste keer naar Korea gekomen en samen hadden we in deze koude, maar mooie wintertijd heel wat bij te praten en te beleven.

Het Superslim project gaat nog steeds met stappen vooruit en de presentatie van de nieuwe SuperSlim TV toestellen op de reusachtige Consumer Electronics Show in Las Vegas was een groot succes.

Inmiddels is de televisie officieel aan de pers getoond in Korea. Een weg terug is er niet meer en dat is heel goed nieuws voor alle collega s.
Dit is onze 38ste en laatste maandbrief uit Korea. Voor onszelf is het totaal nu een waardevol document om af en toe naar terug te kijken en mogelijk ter leringe ende vermaak voor toekomstige Korea bezoekers.
Eind februari verwachten we ingepakt te zijn, en dan half maart weer thuis na het opmaken van wat vakantiedagen.

Het SuperSlim project

Op de laatste dag van januari is het LG SuperSlim televisieapparaat in Korea aan de pers getoond als een wereldprimeur! We zijn uiteraard reuze trots. Heel veel werk zal de komende tijd nog verricht moeten worden, maar dat is nou juist onze baan, dus we klagen helemaal niet! Vanaf 1 januari zijn alle krachten gebundeld en is een groep samengesteld (de R1 groep) om de komende tijd in een record tempo de andere beeldbuizen superslim te maken. Televisiefabrikanten krijgen dan de mogelijkheid als alternatief voor de prijzige LCD s zeer aantrekkelijke beeldbuis TV s te maken in alle gangbare maten. Hierdoor zou het leven van ons bedrijf nog voor flinke tijd gewaarborgd blijven. Zodoende zijn weer een aantal collega s intern verhuisd en bezet de R1-groep nu een groot gedeelte van de beschikbare kantoorruimte. Onze concurrent Samsung had kennelijk nog wat extra tijd nodig om de nieuwe SuperSlim te verbeteren. Het gevolg was dat onze klant LG Electronics ons ook meer tijd gaf nog een en ander op te knappen (en eerlijk gezegd kunnen we dat goed gebruiken). Hierdoor werd de levering van de proefserie steeds een beetje uitgesteld, en het uur U naderde snel evenals de nervositeit. Ondertussen is het in Korea economisch zwaar weer aan het worden door de oplopende grondstofprijzen, de Chinese concurrentie, de olieprijs en de overproductie van LCD s, waardoor ook de verkoopprijzen van TV s onder druk komen te staan. Kennelijk voeren Samsung en LG ook een verbeten prijsslag met televisieapparaten waardoor ze beiden met verminderde inkomsten te maken hebben gekregen in het laatste kwartaal. Mede daardoor heeft ons management weer eens besloten de emergency-toestand af te kondigen, waardoor mensen weer gevraagd wordt om tot 9 uur in de avonds te blijven werken. Uiteraard kan dat zelfs niet in Korea officieel verplicht worden, maar in de praktijk blijkt dat iedereen het toch als een bevel beschouwt. De positie van de directie ten opzichte van de werknemers is dus buitengewoon sterk, want ze kan nog steeds beschikken over bijna onvoorwaardelijk gehoorzamend indirect werkvolk, dat ze praktisch momentaan kan besturen. Alleen de fabrieksarbeiders zijn aangesloten bij een vakbond en deze hebben vaste werktijden en een duidelijke overwerkregeling. Van de engineers wordt verwacht dat ze lange dagen maken, zelfs als het niet echt nodig is, terwijl ook hun kinderen over het algemeen tot laat in de avond op school zitten. Pa wordt thuis over het algemeen niet echt gemist, of het gezin legt er zich bij neer, omdat niemand hier bij machte lijkt te zijn iets in dit systeem te veranderen. Soms bekruipt me het gevoel dat ik kennelijk zo gewend ben aan het werken in Nederland, dat de totaal verschillende regels hier voor mijzelf moeilijk aanvaardbaar lijken. Vele werknemers in Nederland werken soms tijdelijk langer om bepaalde belangrijke targets te halen, maar verplicht van 8 tot 21 op kantoor te moeten blijven gedurende 3 maanden en dan nog blijmoedig te blijven, is werkelijk buiten proporties in mijn nederige opinie. Inmiddels zijn de eerste prototypes gereed van het tweede buistype dat we samen met Eindhoven aan het ontwikkelen zijn en ook de volgende variant is volop in ontwikkeling. Het lijkt nu al haast routine en in niets meer te vergelijken met het moeizame onderhandelen van een jaar geleden.

Hong Kong reisje met Roos

Vorige maand heb ik al gemeld dat we voor een korte vakantie naar Hong Kong zouden gaan. We moesten met de bus van 3:20 in de morgen naar Seoul, maar daardoor waren we al om 11 uur op het nieuwe vliegveld van Hong Kong. Met de geleende octopus kaartjes bleken we zonder probleem onze busrit naar het hotel te kunnen betalen. Je kunt deze kaart (soort chipknip) op iedere hoek van de straat opwaarderen en, behalve de taxi, in alle soorten openbaar vervoer gebruiken: ideaal systeem. Over Hong Kong kun je niet genoeg superlatieven verzinnen.

Tot nu toe had ik slechts 2 keer een korte indruk gekregen tijdens zakenreisjes, maar deze keer hadden we de gelegenheid om allerlei gebieden en aspecten te onderzoeken en het was echt geweldig! De stad propageert een multiculturele samenleving waarbij iedereen gelijk wordt behandeld en voor zover we konden merken is dat uiterlijk inderdaad niet telt. Geld overigens wel! De vrees die velen hadden geuit voor de neergang na 1997, het jaar dat de Chinezen het bestuur van de Engelsen overnamen, bleek ook ongegrond. Inmiddels is Hong Kong ook voor miljoenen Chinezen van het mainland een toeristische trekpleister, wat schatten opbrengt. Naast Chinezen ontmoet je vooral op Hong Kong eiland alle nationaliteiten gebroederlijk naast elkaar in de tram, waar spugen, roken, vuil weggooien maar ook eten ten strengste is verboden op straffe van 1500 tot 5000HK$ (10HK$ is op het moment 1Euro). Het openbaar vervoer is uniek efficient, zodat prive auto-s overbodig lijken. Meer dan 40% van het autopark bestaat dan ook uit taxi-s. Na onze eerste honger in een sushibar bij Times Square te hebben gestild, bezochten we de eerste avond de Avenue of Stars aan het water in Kowloon, van waaruit we een feeeriek uitzicht hadden op de speciale lichtshow op Hong Kong eiland ter ere van het nieuwe jaar. We hadden daar gezelschap van een collega uit Nanjing die het Nieuwjaarsweekend in Hong Kong doorbracht. Een goede grap was dat we samen een uur tevergeefs een bepaald restaurant zochten, terwijl we thuis ontdekten dat we het betreffende restaurant ondertussen allebei hadden gefotografeerd… Kun je nagaan overigens, wat een overdadige lichtreclame daar gebezigd wordt! Het Park Lane hotel, waar we 2 aaneensluitende kamers hadden met een luxe tussendeur, was op Hong Kong eiland naast het Victoriapark, waar op dat moment in het tennisstadion een wereldbeker tennistoernooi werd gehouden met de beroemde meisjes Sharapova, Dementieva, de Williams zusters en nog enkele coryfeeen. Op een avond hebben we enkele wedstrijden life gezien: een dames enkelspel die door Venus werd gewonnen en een interessant damesdubbel die door de Russische meisjes werd gewonnen. Ondertussen werd er zeer uitgebreid aandacht geschonken aan de Tsunami ramp, waarvan uiteraard ook verschillende mensen uit Hong Kong het slachtoffer waren geworden. Overal werd geld verzameld, juist ook bij publieke evenementen als het tennistoernooi. De opbrengst in Hong Kong bleek ook relatief zeer hoog te zijn. Overdag bezochten we het dorpje Stanley aan de zuidkust met een alleraardigste markt, Aberdeen met swerelds grootste drijvende restaurant en Repulse bay. Een andere dag reisden we naar Lantou eiland, waar niet alleen het nieuwe vliegveld ligt, maar waar ook een reuzen Boeddha op een berg staat, bij een tempel waar we een speciale vegetarische lunch konden eten. Ook zijn we een halve dag naar Ocean Park geweest waar we voor het eerst 2 reuzenpanda-s hebben kunnen bewonderen, geschonken uit vriendschap door de Chinese regering bij de overdracht van 1997. De laatste dag gingen we naar Clearwater bay in de New Territories, waar we in 20 graden blauw zeewater (Zuid-Chinese Zee) heerlijk hebben gezwommen in ter plaatse gekochte zwemkleding: mijn zwembroek was 3 en Roos haar felgele 2-delig badpak met rokje 9 euro. Uiteindelijk waren we inclusief ligmatjes, handdoek, blikjes drinken, sandwiches en noedels in totaal minder dan 25 euro kwijt voor een uitermate geslaagd dagje strand! Enkele inwoners werkten aan hun conditie en concentratievermogen met de fameuze Tai Chi oefeningen. Die avonds was het uitkiezen van weer een ander lekker restaurant. We bezochten een Nepalees, een Spaans en enkele Chinese restaurants en uiteindelijk een Visrestaurant aan de haven van Sai Kung in de New Territories en alles was bijzonder lekker, vooral ook de wijnen: een overdadige luxe, die we in Gumi even moeten ontberen. Heel veel draait in Hong Kong om het kopen van alles wat los en vast zit. In de avonduren lopen er dichte drommen mensen langs de etalages, waar een oneindige variatie van alles wat op aarde te koop is, staat uitgestald. Soms is het authentiek en echt, maar meestal knap gekopieerd, waar niemand zich zorgen over schijnt te maken, want je wordt honderden keren aangestoten door verkopers die hun handel met -copy watch-, of -copy wat dan ook- aanprijzen. Ook zijn er hele straten met volle winkelgalerijen met tienduizenden mobiele telefoons van alle merken en alle jaartallen te koop. Ik heb het dan nog niet over de straten met de computerwinkels en vooral de camerawinkels, want digitale cameras zijn in. Bijna overal kan afgedongen worden en soms gaat dat zo gemakkelijk dat je weet dat je vreselijk geflest wordt…Uiteindelijk hebben we hier en daar natuurlijk wel enkele cadeautjes gekocht: die konden dan mooi in de geweldige nieuwe koffer van Roos die we voor 13 euro op de kop tikten. Vanaf Victoria Peak, dat je per kabeltram bereikt heb je vooral s avonds een uniek uitzicht over Hong Kong en het tegenoverliggende Kowloon, maar overdag bleek de wandeling rondom de Peak ook zeer de moeite waard, vooral vanwege de onverwachte vergezichten en de exotische begroeiing. Kortom, we hebben ons goed vermaakt en kunnen Hong Kong als korte vakantiebestemming van harte aanbevelen! Overigens, om er te werken is het zeker ook geen onaangename plek, misschien wel in de zomer als het benauwd is en veel warmer dan de 15-20 graden die wij er begin januari aantroffen.
Na Hong Kong hadden we nog 2 dagen voordat Roos weer naar Nederland terugvloog met een veel te zware koffer. Zoals alle bezoeken van de kinderen was het ook deze keer weer een hoogtepunt.

Metaplexis Japonica

Al enkele keren heb ik melding gemaakt van de plantjes die zich bij een plantenliefhebster in Nederland ontwikkelden uit zaden die ik langs de Nakdong rivier heb gevonden. Het begon met een foto in de maandbrief van december 2003 van een intrigerende zaaddoos en in de loop van 2004 kreeg ik foto s opgestuurd van de plant zoals die zich in Nederland ontwikkelde, helaas nog niet tot bloem. Geregeld heb ik ook foto s van de bloeiende plant zoals ik die langs de rivier aantrof naar haar toegestuurd en laatst kreeg ik het bericht dat deze foto s nu op haar herbariumpagina op het internet staan. Nou, daar wil ik jullie dan allemaal maar van laten genieten, dus hier is de link naar de herbariumpagina van mevrouw I. de Boer. Zie http://home.tiscali.nl/fuchsiaweb/herbarium/asclepiadaceae/metaplexisjaponica.html met bijzonderheden over deze aardige klimplant.

Nieuwe Koreaanse Lerares

Ze heet Mrs. Kim en heeft enkele jaren op eigen kosten in Engeland en Canada gewerkt en gestudeerd. Ze heeft Chinees gestudeerd in Beijing en gedurende 3 maanden heel China doorgereisd. Nu staat ze om 5 uur op, begint om half 7 les te geven op een prive instituut, gaat dan zwemmen en sporten in de sportschool, geeft enkele uren les bij LG en dan weer naar het instituut waar ze meestal rond 9 uur klaar is. Ondertussen heeft ze les op de Dangso, een soort blokfluit bij een meester muziekinstrumentmaker. Kortom, een actief typetje dat nu voor het eerst een Nederlander les komt geven. Ik heb aangegeven de laatste maand alleen nog maar te willen leren converseren met de woordenschat en grammatica die ik tot nu toe heb geleerd. Dat is voor mij echt een zeer moeizame zaak, want mijn geheugen was altijd al slecht en grammatica ken ik alleen een beetje in theorie, maar het geeft een aangename afwisseling met het werken aan nieuwe beeldbuizen.

Traditioneel Koreaans theeservies

Als een van de herinneringen aan Korea hebben we ons een traditioneel theeservies aangeschaft, d.w.z. op ambachtelijke wijze met de hand gemaakte en in zo n traditioneel gestookte oven gebakken theepotje, kopjes en schaaltjes. De kunstenaar -Moon-san- woont in Mungyeong en bezit daar een van de eeuwenoude ovens.

Hij is opgeleid door zijn beroemde oom -Baek-san-, een begrip hier in Korea. Het spul ziet er in eerste instantie heel ruw en primitief uit en is in niets te vergelijken met de perfecte keramiek die in massa kan worden gemaakt. Een kistje met een handgeschreven verklaring van de kunstenaar en een fotoboek met andere door hem gemaakte keramiek en zijn oven werd bijgeleverd. Het kistje werd ingepakt in een fel roze zijden doek die zo geknoopt werd dat je hem als draagtas kon gebruiken. Dit is een zeer traditionele wijze van verpakken en volgens mij vooral handig als je zulke pakjes aan een stok op je schouder zou hangen. Het laatste weekend besloten we de kunstenaar eens te gaan opzoeken om op zijn minst een foto te maken van de plek waar hij werkt en zijn oven. Samen met Frans en Ria waren we via de nieuwe snelweg binnen een uur in Mungyeong, waar we uiteindelijk in het gemeentehuis iemand vonden die ons de weg wilde wijzen. Enkele kilometers buiten het dorpje vonden we inderdaad het huis van Moon-san, maar helaas, hoewel alle deuren openstonden en het vuur van de Ondol onder het huis lekker brandde was er niemand aanwezig. Wel natuurlijk enkele foto s gemaakt, ook van zijn oven in vroeger tijd, waarvan een grote plaat hing aan de muur van zijn theeschenkerij annex tentoonstellingsruimte. De gemeente-ambtenaar kreeg er kennelijk schik in en bracht ons daarop naar een andere potterij (Yo in het Koreaans), die ook al was uitgestorven vanwege een trouwerij. Tenslotte kwamen we bij de Mungyeong Yo van Mr. Han-bong Chon, een oude meester. Zijn ontvangstruimte was volgepakt met prijzen, oorkondes en foto s van hem, geflankeerd door enkele groten der aarde. Mr Chon had zich gespecialiseerd in het wezen van de theekop, al sinds zijn 16de. Hij liet ons zijn creaties bewonderen en overhandigde ons tenslotte twee dozen met 2 van zijn handgemaakte en door hem gesigneerde theekopjes. Uiteraard waren we zeer vereerd. Het enige wat we hem terug konden geven was mijn visitekaartje en natuurlijk het feit dat we met 4 Nederlanders helemaal naar zijn huis waren gekomen!

Ook de gemeente-ambtenaar kon dit uitstapje kennelijk erg waarderen en hij nam onze uitnodiging om samen te gaan lunchen dan ook dankbaar aan. Hoewel zijn Engels ongeveer even slecht was als mijn Koreaans, communiceerden we vlotjes. We konden alle misverstanden ontwijken en hij wil ons zeker een keer in Nederland komen opzoeken. Vrienden maken in Korea is niet zo heel erg moeilijk.

Vreemde ceremonie in de sneeuw

Het was al vele maanden geleden, maar eindelijk aten we weer eens in het -Duck in mud- restaurant met Mr. Suk en zijn familie. Hij was het die dit restaurant ooit had aanbevolen. Tijdens het eten wisselden we wat kleine cadeautjes uit: wij hadden voor hem een VVV das met Hollandse molentjes erop, hij een door hem zelf gedrukte kalender van een tempel in Seonsan en een volledige catalogus van de semi-nude(!) fotowedstrijd in Gumi. Hij nodigde ons uit de volgende morgen mee te gaan naar Yangnam aan de Oostkust om met de fotoclub de zonsopkomst te vereeuwigen. De volgende morgen ging de wekker dus om 3:20 af en om 4 uur reden we met 2 auto s (volgeladen met foto-uitrusting en eten) en 9 personen naar de Oostkust. Trees bleef deze keer thuis en zou het volgende avontuur dus niet meemaken…. Rond half 6 begonnen namelijk enkele sneeuwvlokken te vallen en een half uur later reden we stapvoets door de bergen in een sneeuwstorm. Vlak voor Yangnam liet het navigatiesysteem het afweten omdat de elektronische wegenkaart niet meer actueel was, maar na een halfuurtje bereikten we toch de beoogde plek: het strand met uitzicht op een aantal gepiekte rotsen in zee die een mooie achtergrond zouden zijn geweest bij een eventuele zonsopkomst. Deze keer geen zon maar een inmiddels vliegende sneeuwstorm. En toen begonnen de fotoclubleden enkele picknickdekens uit te spreiden en met zware stenen tegen de wind te stabiliseren. Vervolgens kwamen peren, appels, flessen makkeoli (half gegiste rijstwijn), een grote plak ttok (rijstenkoek) en een heuse varkenskop te voorschijn, de ingredienten voor een geestenbezweringsceremonie! Meneer Suk zelf nam het woord en sprak met gedragen stem de hoop uit dat met deze ceremonie de fotoclub dit jaar succesvol zou zijn bij het plaatjesschieten, waarna de leden een voor een voor de offerande knielden, een glas makkeoli in het zand leeggoten en een buiging maakten. Hierna werden we geacht geld in de lachende varkensbek te steken. Ook ik kon daar natuurlijk niet onderuit, knielde, goot de drank in het zand, boog en stopte een briefje in de bek. Het verhaal gaat dat onze eigen Guus Hiddink ook onverwacht in zo n situatie kwam te verkeren toen de bond een nieuwe autobus had aangeschaft. Zijn portemonnee bevatte echter slechts 1000 won (70 Eurocent) en dit offerde hij dus via de varkenskop aan de geesten van de voorvaderen en we weten allemaal dat het toch veel geholpen heeft!

Ondertussen was het 3 graden onder nul en lang hielden ook de Koreanen het niet uit, dus we verkasten gauw naar een restaurant, waar we een ontbijt met de overgebleven ttok, makkeoli en fruit kregen opgediend, maar ook heerlijke rauwe vis en soep. Hierna, rond 11 uur begonnen we aan de thuisreis, maar het sneeuwde nog steeds in alle hevigheid. In de bergen raakte het verkeer dan ook steeds meer verstopt met wegslippende auto s in de steeds dikkere laag sneeuw. Maar dankzij de 4 wielaandrijving lukte het ons uiteindelijk de bewoonde wereld te bereiken, hoewel de ruitenwissermotor het halverwege begaf. Ondertussen bleef tot mijn verbazing de stemming aan boord buitengewoon blijmoedig! Je zou enige bezorgdheid kunnen verwachten (ikzelf was dat zeker een beetje), maar niets hoor: dat kwam allemaal wel goed! Eten bleek er ook in voldoende mate te zijn. De tocht bracht ons in Gyeongju (toevallig ook al op 31 december bezocht), waar zeker 15 cm sneeuw lag, maar waar het sneeuwen zelf was opgehouden. En hier was een waar volksfeest aan de gang! Het mooiste was dat enkele kinderen gebruik maakten van de hoge, heilige grafheuvels om er vanaf te glijden met allerlei geïmproviseerde sleeen. Heiligschennis echter vonden velen die ik het vertelde, maar ik denk dat men dit al eeuwen oogluikend aan kinderen toestaat, hoewel ik deze keer ook zeker een aantal teenagers naar beneden zag denderen.

Ondertussen waren we al uren onderweg en tot Gumi zou nog eens 2,5 uur vergen, zodat we ons tenslotte pas 6 uur na ons vertrek thuis konden melden. Zonder de zonsopkomst (Hae-do-dzie) te hebben gefotografeerd, maar met de hoop dat de geesten van de Koreaanse voorvaderen voor een beetje extra fotografengeluk zullen zorgen.

Witnek kraanvogels en hun kroost

Een korte blik langs de oevers was genoeg om onmiddellijk weer enkele witnekkraanvogels te ontdekken ongeveer op dezelfde plek waar vorig jaar 5 exemplaren de winter hadden doorgebracht. Deze keer ontdekten we 7 exemplaren waarvan 2 jonkies nog met beige koppen. Mogelijk zijn het dus dezelfde dieren, nu met hun jongen! Eerst liet ik ze aan Roos zien, later gingen we er heen met Mr. Suk en met een collega vogelliefhebber uit Eindhoven, die deze ervaring uitermate waardeerde ter afwisseling met zijn werk hier dat in een speciale afgesloten ruimte plaatsvindt (tegen pottenkijkers). Op het plaatje de twee jongen met vermoedelijk hun ouders

Verjaardag met gevolgen

De laatste verjaardag in Korea van Trees was een echt feestje, waar toevallig ook Frans en Ria bij konden zijn, want ze zijn er weer! Uiteindelijk waren we met 8 (ex)expats voor een dineetje in 1 van de twee beste Koreaanse restaurants in Gumi. Ik had het restaurant telefonisch besproken en kennelijk was mijn Koreaans zo opvallend fout dat ze in een aparte kamer een tafel en stoelen voor ons hadden klaargezet! Ik schaamde me toch een beetje, maar het zitten op stoelen i.p.v. op de grond werd door enkelen van het gezelschap juist als zeer aangenaam ervaren en ze hebben natuurlijk gelijk… Ikzelf ben inmiddels natuurlijk wel aan het zittend eten gewend, maar een stoel is en blijft voor ons stijve Hollanders nog steeds het gemakkelijkst. Merkwaardig was overigens dat 2 a 3 dagen later 7 van de 8 deelnemers in meer of mindere mate buik- en/of griepklachten bleken te hebben. Een 3-tal kwam net uit Nederland gevlogen, wat een verklaring zou kunnen zijn want er heerst daar buikgriep en 1 van ons dacht dat een thuis verorberd visje de oorzaak bij hem kon zijn, maar toch leek het er verdacht veel op dat de klachten een gezamenlijke oorzaak hadden. Het was gelukkig vrij gauw over maar een gedenkwaardig verjaardagsfeestje was het dus wel!

Voorbereiding van onze repatriering

Inmiddels zijn we begonnen met het voorbereiden van de aftocht. De officiele kanalen zijn geïnformeerd, de verhuizer heeft onze inboedel geinventariseerd en we zijn begonnen met het sturen van adreswijzigingen, deze keer per e-mail. De belangrijkste mijlpalen zijn het inpakken (16/17 februari), want vanaf die datum moeten we tijdelijk in een hotelkamer wonen, het vertrek uit Korea naar onze tussentijdse vakantiebestemming in Australië (20 februari) en de aankomst in Eindhoven (11 maart), waar we tijdelijk in een gemeubileerde woning zullen moeten intrekken in afwachting van de aankomst van onze inboedel en het netjes schilderen van ons huis. Dit is naar verwachting rond 1 april. Daarna zal ik ook proberen een korte terugblik te schrijven over deze laatste periode, want daarmee kan ik ons verhaal een mooie afsluiting geven. Inmiddels ben ik overigens zo gewend en verslaafd aan het schrijven van deze maandbrieven, dat ik moet nadenken hoe ik daar na die tijd gebruik van zou kunnen maken.

Groeten uit Gumi en de laatste groeten uit Korea,
Jos en Trees Henrichs
1 februari 2005