Zofona > Zofona Seoul > Stories: English and Dutch > Jos en Trees, 3 jaar Korea > verhalen 2001 > nr 03 dec. 2001

nr 03 dec. 2001

29 november 2001

Een maand wonen we nu in Areumdaun Jib (-Mooi huis-) in Hyeonggok-dong. Het appartement in aanbouw schuin tegenover ons is inmiddels zo hoog, dat de top van de Geumo-san (de plaatselijke heilige berg van 976 m met de vorm van het gezicht van een liggende Boeddha) bijna uit het zicht is verdwenen. Toch jammer, hoewel we nog genoeg andere bergtopjes kunnen zien natuurlijk. Het illustreert wel dat we in een levende stad wonen. Er wordt overal gebouwd en veranderd. Afgelopen zaterdag is het restaurant recht tegenover ons met veel vlaggetjesvertoon geopend. Dat was twee maanden geleden nog een bouwval vlak naast het restaurant met het sip kijkende hondje erop (schijnen ze hier lekker te vinden). Ook is er een nieuwe Pizzeria in aanbouw, met veel natuursteen en een zeer groot reclamebord. Pizza s zijn hier de manier om rijk te worden. Vergelijk maar: met zijn zessen uitgebreid Koreaanse barbecue eten inclusief bier en soju kun je voor 50.000 won, is 100 gulden of 45 euro. Voor dat geld koop je slechts drie middelgrote pizza s zonder drank. Er is de afgelopen tijd relatief weinig gebeurd. De grote fysieke veranderingen hebben al plaats gehad. Nu slechts aanpassingen. We hebben een Amerikaanse koelkast / diepvries combi gekocht (2 verticale deuren, inhoud 550 liter). In de vriezer bewaren we de kleine bruine broden, de lekkere varkenshaasjes (1 gulden per ons slechts, rundvlees is gauw 6 keer zo duur) en de kipfilet voor de roerbakschotels en de zeer smakelijke mandoe. Dat zijn een soort kleine loempiaatjes gevuld met vlees en groenten, die je kookt, bakt of opwarmt in de magnetron. In China heten ze dumplings (dat is Engels). We hebben ook altijd kwarteleitjes bij de borrel. Die kun je overal kopen (maar je moet ze natuurlijk wel eerst koken, wist ik veel, de eerste keer….). Verder heb ik een wasmachine moeten aanschaffen. We hebben gekozen voor een zg. 'Drum' type, die lijkt nog het meest op een Europees type voorlader. Echter, hij is tegelijkertijd ook wasdroger! Normale wasmachines hier zijn hele grote tobbes (bovenladers) met een koud en warm water aansluiting. De was wordt hierin niet gecentrifugeerd. Toen we de wasmachine wilden aansluiten bleek dat het hele huis geen randaarde aansluiting had. Ik heb eens geinformeerd en jawel, dat deden ze 10 jaar geleden niet. Voor de veiligheid heb ik die randaarde wel laten maken, ook in de keuken. Verbazingwekkend was wel, dat de elektriciens binnen een half uur aanwezig waren en in drie kwartier tijd de keuken en de balkonstopcontacten van een keurige aarde voorzagen met een lange dikke draad over het balkon naar beneden in de grond; vier hoog moet je voorstellen! Verder moesten we een nieuwe magnetron kopen, want tot onze verbazing liep niet alleen de klok veel te hard, maar werkte hij in het geheel niet bij 60 Hz (i.p.v. 50 Hz zoals in Europa). Tenslotte hebben we een bevochtiger moeten kopen, want zonder zo n ding is de relatieve vochtigheid slechts 30% en dat is fnuikend voor onze gezondheid en voor die van de piano. Het aardige is dat zo n ding het water in stoom omzet d.m.v. een ultrasoon trillend plaatje. Dus niet koken of verwarmen, nee trillen. Dat veroorzaakt een stoomwolk die door soort een schoorsteentje de kamer in wordt geblazen. Het vier liter reservoirtje is wel zo leeg, want het blijft hier maar mooi droog en fris weer! Het design is sterk afgerond in paars, oranje of gifgroen.

De verwarming is ook een geval apart. Ontwikkeld in Frankrijk en nu, zo n 10 jaar oud begint hij kuren te vertonen. Vandaag heb ik de monteurs er maar weer bijgeroepen, want de vorige reparatie (nodig omdat er heel veel water uitstroomde) was blijkbaar niet afdoende. Er stroomt nu weer water uit. Weliswaar buiten op het balkon met een afvoerputje, maar toch. Het bleek een lek expansievat te zijn. Ook de kamervloer wil de laatste tijd niet erg warm worden. De slaapkamer wel en dat willen we juist niet!

Ook met de fiets wil het nog niet erg lukken. Vorige week zondag eindelijk de tijd genomen het zadel erop te zetten en de trappers erin te draaien, maar nadat ik enthousiast een goede fietsweg naar mijn werk had gevonden kreeg ik prompt een lekke pijp. Het kan dus wel, maar het is nog niet zover. Frans is tot nu toe een keer naar zijn werk komen fietsen (5 km in een half uur over een onmogelijk pad).

Zaterdag 17 november zijn we met zijn vieren in de auto naar de beroemde Hae-in-sa (sa = tempel) geweest. Dat ligt in het Gaya-san gebergte op zo n 60 km naar het zuidwesten. Heel erg mooi, met prachtige herfstkleuren en een bijzonder kostbare schat: de 81.340 houten plankjes (zo n 60 bij 25 cm) waar alle Boeddhistische literatuur in 1500 in het chinees is ingegraveerd (negatief) om het te kunnen drukken! Dertig jaar lang gegraveerd. En toen het tijdens een oorlog verbrandde, besloten ze het geheel nog een keer te maken. Die tweede verzameling (weer 30 jaar) ligt daar dus in twee grote loodsen opgeslagen. Het schijnt dat het nog een derde keer is gekopieerd, maar de derde kopie is ook verbrand (dank je de koekoek, het is zeer brandbaar droog hout!). Je moet je niet voorstellen dat de totale informatie op niet meer dan 2 floppies zou passen.

Met onze Nederlands / Koreaanse benedenburen kunnen we het inmiddels goed vinden. Trees heeft geregeld kontact, gaat met haar overal naartoe. Er is inmiddels een soort dameskransje ontstaan met Ria, Trees, Gilja en Grace, een Koreaanse die in de buurt van Ria woont. Op die manier raken de meisjes snel ingeburgerd en de twee Koreaanse vrouwen vinden het ook prachtig. De gym van Trees schiet nog niet erg op. Dat is hier veel meer gericht op krachttraining voor de jongens. Ze gaat nu wat meer langere wandelingen maken. Dat is ook goed, want ze krijgt weer last van haar nek. Ze heeft inmiddels kennis gemaakt met enkele dokteren en een fysiotherapeut behandelt haar nu in het dichtbijgelegen 'Cha' ziekenhuis. Samen met Gilja die heel erg behulpzaam is, gaat ze daar naartoe.

Mijn werk is steeds sterker gericht op het maken van verbindingen en het zoeken naar synergie tussen Eindhoven en Gumi. Sinds ik een grote lijst heb gemaakt met alle namen, telefoonnummers en e-mail adressen plus fotoos en bezigheden van al die nieuwe collega's van mij, ken ik de groepen een beetje. Met een aantal van hen heb ik ook een vertrouwensband. Ze helpen me ook overal mee (dat is natuurlijk heel hard nodig!). Het Engels van de Koreanen wordt met de week beter, althans bij degenen met wie we geregeld praten. Ik heb de leiding hier gezegd dat het desondanks te langzaam gaat. Ze moeten veel meer in Engels communiceren als ze in de wereld iets te vertellen willen hebben. Ik kreeg tegengeworpen dat ik dan maar Koreaans moest leren. Dat was natuurlijk precies wat ik ook graag wil met weinig succes tot nu toe. De vrijwillige teacher Kathy had er gewoonweg geen tijd voor. Nu hebben ze iemand van het taleninstituut ingehuurd. Deze geeft ons (Frans en ik) iedere dag 50 minuten les en zo moeten we het komende half jaar toch een eindje kunnen komen, hoop ik (of is dat een ijdele hoop, Priscilla?) .

Vanaf 1 december is de emergency toestand weer over en kunnen de mensen op een normale tijd naar huis. Dan wordt het tijd om de house-warming party te gaan organiseren, hoewel Frans en Ria dat a.s. vrijdag al doen. Geregeld komen Eindhovense collega s op bezoek en als het even kan probeer ik ze iets te laten zien of met ze te gaan eten. Inmiddels hebben Harry, Guus, Jan-Jaap, Herman, Charles, Tewe (heeft een staaltje van zijn piano-improvisatiekunst laten horen), Ad en Mrs. Zhu ons huis gezien. Ook Arend en Nathalie (het eerstvolgende, derde Nederlandse stel in Gumi) zijn hier nu op bezoek. Zij zijn hoogstwaarschijnlijk de eerstvolgende en voorlopig de laatste expats. Inmiddels hebben we ook kennis gemaakt met Budi, van LG.Philips LCD. Hij werkt in het LG Research lab in Anyang ten ZW van Seoel en woont met vrouw en kind dichtbij de internationale school en is 2 dagen per week in Gumi. We hebben gezamenlijk gegeten en afgesproken dat we dat maandelijks zullen herhalen. Hij is buitengewoon sympathiek, is van Indonesische afkomst en we hebben veel plezier gehad.

Deze week komen Roos en Bas. Op de planning staat in ieder geval een 4-daags reisje naar Jeju eiland waar we ook een oefenwedstrijd van het Koreaanse elftal kunnen bijwonen (tegen USA). Daarover en over andere komende ervaringen schrijf ik weer in de volgende maandbrief.

Groeten van Jos en Trees.

P.S. Wij stellen het natuurlijk buitengewoon op prijs e-mail van thuis te ontvangen. Ook als je dit geleuter niet meer wilt ontvangen, horen we dat graag!