Zofona > Zofona Seoul > Stories: English and Dutch > Jos en Trees, 3 jaar Korea > verhalen 2002 > nr 04 januari 2002

nr 04 januari 2002

Gumi, 1 januari 2002.

Deze keer een wat lang uitgevallen verhaal, maar er is deze maand ook buiten het werk veel extra te melden: Roos en Bas in Gumi en mee naar Jeju-do, onze housewarming party, de lunch bij de ambassadeur en een witte Kerst op Kyushu in Japan.

Over het werk

De eerste 100 dagen Korea zitten er nu ruimschoots op en het bevalt ons beide nog steeds.Wat het werk betreft hebben Frans en ik ons tijdelijk gestort op de communicatieproblematiek. Tot nu toe hebben we praktisch geen meeting gevolgd (we werden ook niet uitgenodigd) en wat er bij het management leeft is voor ons hoofdzakelijk raden geblazen. Daar moet nu een eind aan komen en via een uitgebreide discussielunch en de wekelijkse telefoonconferentie met Eindhoven is dit probleem nu uitgebreid aan de orde geweest. De reacties zijn trouwens snel en bevredigend. Voor de grote meetings krijgen we nu draadloze simultaanvertalingen aangeboden en we hebben nu iedere dag Koreaanse les van 박순아 (Mrs. Park). Na zijn eindejaarstoespraak vertelde onze baas Mr. Han dat wij voortaan op alle groepsleidermeetings welkom waren. Voor Koreanen is het Engels echt moeilijk, maar ze doen hun best (er werken iedere dag zeker 4 Engelse teachers, en een lid van productgroep 4 kwam vorige week terug van een 2 maanden durende Engelse verzadigingscursus). Frans en ik hun gaan ook helpen korte Engelse samenvattingen te maken van hun rapporten. Een ontmoeting met twee Duitse collega s uit Aachen leerde me dat die Koreanen echt beter zijn in produceren dan wij. Helmut vertelde me bijvoorbeeld dat ze de flowcoat yield van 75% naar een onmogelijk geachte 93% hadden weten te brengen en ook alle andere targets hadden gehaald. Hij had diepe bewondering voor die gasten. Als dat werkelijk aanslaat zouden we inderdaad iets aan de JV hebben, want wat ontwikkeling betreft laat de synergie (op een paar goede uitzonderingen na) nog te wensen over. Volgende keer wat meer over het werk en de ervaringen in de groepsleidermeetings.

Met Roos en Bas naar Jeju

De eerste twee weken van december hadden we Roos&Bas op bezoek. Hun eerste Azie ervaring! En voor ons de cadeautjes van de familie, een koffer vol roomboterbanketstaven, gevulde speculaas, chocolade, pepernoten: allemaal dingen die hier natuurlijk volstrekt onbekend zijn, maar wel lekker gevonden! Bas was meteen onder de indruk van -onze- berg, de Geumo-san. Hij stond erop die onmiddellijk de volgende dag te beklimmen. Gelukkig was het weer die dag niet 100% en zijn we naar de prachtige Jikji-sa (tempel) gereden bij Gimcheon, maar de tweede dag moest ik er toch aan geloven. We begonnen de klim om 10 uur bij het parkeerterrein op 200m hoogte en waren om half 1 boven op 976m. Ongelooflijk, wat kunnen die kleine lichte Koreaantjes klimmen. We werden aan alle kanten voorbijgelopen, zelfs door een moeder met kind op de rug! Maar we hebben het gehaald en ons huis van bovenaf gezien. Bas was de dag daarop enigszins in de lappenmand, maar die tocht samen naar boven, die zullen we ons leven lang nog blijven herinneren! Hij bracht me s morgens met mijn auto naar het werk, dan hadden ze overdag vervoer. Samen met Trees hebben ze de stad doorgestruind. Ze haalden Trees ook over een mooie winterjas te kopen. Verder scoorden ze een go-spel (heet hier baduk) waarmee ze zich verder iedere avond tot laat mee vermaakten (de elementaire regels had ik ze snel bijgebracht). Voor het verlengde weekend had ik een reisje laten organiseren naar het subtropische eiland Jeju. Dit ondermeer omdat dat het Koreaanse elftal onder leiding van onze Guus daar tegen de VS zou spelen en ons door zijn hulpstaf vrijkaarten waren beloofd (trouwens, als je hier vertelt dat je uit -Nedollande- (네덜란드) komt, is de spontane reactie altijd: -Hiddink-!!). Vrijdagochtend 6 uur met de taxi naar Daegu en om halftien zaten we met onze Engels sprekende gids 김희아 (Kim Hee A) in een gehuurde Daewoo Leganza op Jeju-do! Inderdaad een prachtig eiland met in het centrum de 2000m hoge Halla-san. Langs de kust overal bloeiende Camelia s en grote hoeveelheden plukrijpe mandarijnen. Ook palmen en andere subtropische planten en bomen, kortom een groene verademing vergeleken met het kurkdroge grijsbruine vasteland. Het weer was er ook naar: de eerste dag nog wel wat zon, verder bewolkt en wat regen. De bodem van Jeju-do (do betekent eiland) is zwarte poreuze lava. Overal komt dat naar boven. Alle muurtjes zijn ervan gebouwd, rivieren (op een uitzondering na) bestaan er niet (water zakt er doorheen). In het landschap een 300 tal secundaire kraters, waarvan de Sangumburo (een grote krater, maar geen noemenswaardige berg) vlakbij ons hotel. Onze gids was 28 jaar geleden op Jeju-do geboren. Haar Engels en haar algemene kennis waren indrukwekkend. Een klein minpuntje was haar uitspraak van de L en de R. Linksaf klonk bij haar als -Reft-, zodat ik iedere keer op de klank naar rechts stuurde! We hebben haar maar gauw Rinks en Lechts leren zeggen�. Ons hotel bleek een groot landhuis midden op het eiland te zijn. Douglas kende het van zijn huwelijksreis en had dit aanbevolen. Heerlijk rustig, s morgens vogels in de tuin en voor het jonge volkje lekkere sandwiches als ontbijt. Een van de meest opvallende zaken die we van Hee A leerden was dat de bewoners van dit eiland 20 jaar geleden nog geheel traditioneel leefden, inclusief zijzelf. In het zeer mooi gemaakte Folk Village demonstreerde ze hoe ze als 8 jarige buiten naar het open toilet moest naast het varkenshok en dat ze het zwarte varken met een stok van haar af moest zien te houden, want die kon met zijn snuit onder het toiletgat komen! En nu staat er op heel Jeju-do geen enkel traditioneel huis meer, afgezien van de Folk Villages. Deze razendsnelle ontwikkeling is in heel Korea door president Park in gang gezet en verklaart veel van de zucht naar nieuw en het afwijzen van wat oud is. Veel ouderen hebben natuurlijk ook problemen met hun traditionele normen en waarden: wat onze ouders in het begin van de zestiger jaren meemaakten is misschien enigszins te vergelijken. Zondagmiddag was de voetbalwedstrijd. s Morgens eerst naar het Hamelmonument, prachtig gelegen aan de zuidkust (Hendrik Hamel is in 1653 met zijn schip gestrand op Jeju-do, heeft 13 jaar in Korea vastgezeten en was na zijn ontsnapping de eerste Europeaan die over Korea heeft geschreven. Alle Koreanen krijgen deze geschiedenis op de lagere school verteld (evenals het minder historische verhaal van Hansje Brinkman, die met zijn vingertje een dijkdoorbraak zou hebben voorkomen). Daarna de kaartjes opgehaald in het Paradise hotel waar het elftal bivakkeerde, nog even naar de prachtige plantentuin en tenslotte via slinkse wegen naar het stadion. De broer van Hee A gaf telefonisch strategische aanwijzingen vanuit het gemeentehuis in Seopgwipo. We hadden mooie overdekte plaatsen bij de middenlijn. Na een telefoontje konden we nog even zwaaien naar de gulle kaartjesgevers Jan Roelfs en Pim Verbeek op het veld en verder was het een aardige openingsceremonie en een leuke wedstrijd die de Koreanen godzijdank met 1-0 wisten te winnen. Zo komt het dat wij die in Nederland nog nooit een voetbalwedstrijd bijwoonden nu al voor de tweede keer Korea live zagen winnen! Het regende trouwens pijpenstelen tijdens de gehele wedstrijd en de tribune aan de overzijde werd in no-time voorzien van 25 duizend regenjassen�. Op de laatste dag zagen we tijdens een tochtje langs de kust een Haenyeo, een duikvrouw, aan het werk (dit beroemde beroep op Jeju-do is nu aan het uitsterven: van de ooit twintigduizend Haenyeo, zijn er nog maar een 3000 over en de jongste is 35 jaar. Deze vrouwen duiken zonder persluchtflessen naar weekdieren op de zeebodem). Vervolgens terug naar huis want de woensdag daarop moesten Roos en Bas helaas alweer naar Nederland terug. Ze hebben nu wel een aardige indruk over onze levensomstandigheden, waardoor de afstand nu een stukje minder lijkt.

House warming party

Op vrijdag was eindelijk onze Housewarming party (lang uitgesteld vanwege het lange werktijden regiem). Natuurlijk moest er Nederlands eten op het menu staan, maar ik vond het ook nodig om extra lekker echt Koreaanse eten aan te bieden. Via Douglas vonden we een kokkin die een en ander zou kunnen klaarmaken. 's Morgens voor het feest kwam ze met alle ingredienten aanzetten en om halfzes stond alles prachtig uitgestald klaar: klasse! Onze eigen erwtensoep mocht er overigens ook wezen. Maurits en Daan hadden rookworsten meegebracht, spliterwten waren uit Nederland meeverhuisd en de andere ingredienten (op de knolselderie na) waren hier te krijgen, inclusief een varkensstaartje! Het feestje verliep overigens erg beschaafd. Er kwamen 27 collega s (waaronder 5 vrouwelijke) met allerlei cadeautjes. Na het eten ging de helft naar huis, de andere helft bleef nog een paar uur pokeren (om kleine stapeltjes papieren wonnen), maar ze werden niet echt dronken. De karaoke-set die we van Frans hadden geleend werd nauwelijks gebruikt en tegen elven was het stil en konden we opruimen. Maar ze spraken nog dagen over het lekkere eten!

Lunch bij ambassadeur in Seoul

De maandag daarop was alweer het volgende gebeurtenis: lunch bij de ambassadeur in Seoul met de Dutch Business Club Korea. Frans en ik waren bij de DBCK geintroduceerd door Budi en we konden van de gelegenheid gebruik maken ons rijbewijs te laten echten en te vertalen. In de ambassadeursresidentie in Jongsan-gu naast de Russische ambassade verzamelden zich ongeveer 25 Nederlanders voor de lunch; vertegenwoordigers van de grote Nederlandse bedrijven allemaal uit Seoul en omgeving. Toen ik Hein de Vries (zo heet de ambassadeur) vertelde dat ik uit Gumi kwam, vroeg hij echt -Speelt u golf, meneer Henrichs?- (hij had gehoord van de Gumi golf course of er gespeeld). Ik moest hem helaas teleurstellen. Dit spelletje is hier trouwens tamelijk kostbaar, net zoals in Japan. Een interessante gast was een wat oudere Taize pater, Pieter-Jan Buijs die beroemd is om zijn vertaling van het Hendrik Hamel verhaal. Dit was ook het thema-onderwerp van de lunch, want in 2003 is het 350 jaar geleden (zie Jeju-do) en het plan is om in dat jaar de culturele betrekkingen tussen Korea en Nederland wat extra te promoten. Tsja, en daar heb je geld voor nodig en daar probeer je het bedrijfsleven voor te interesseren. De wijn was trouwens verrukkelijk, dus we waren niet voor niets naar Seoul gekomen. Rein, de baas van de Lichtoperatie van Philips in Incheon bracht ons na afloop met zijn auto naar het ambassadegebouw in de Kyobo-building op de 14de etage. Daar maakten we kennis met Henk t Hooft, de consul, die ons welkom heette in Korea. Van zijn Belgische medewerkster Ingrid kregen we voor 30.000 won de rijbewijs vertaling en de nodige stempels. Later konden we hiermee in Daegu een echt Koreaans rijbewijs halen. In de grote boekhandel in de kelder van het Kyobo gebouw kocht ik de uitstekende nieuwe Engelstalige vogelgids van Korea (incl. Latijnse en Koreaanse namen).

Met Kerst naar Japan

En toen werd het langzaam aan Kerstmis. Er staat een kerstboom in de kamer door Roos en Bas voorzien van lampjes en ballen en de kamer is versierd, maar het is buiten niet donker, nat en winderig. De zon komt s morgens kwart over zeven op, de lucht is blauw en het blijft licht tot halfzes. De Engelstalige Kerstliedjes klinken hier net zo vals als in het aquarium in Singapore enkele jaren geleden. Kortom de sfeer is anders. Samen met Frans en Ria hadden we daarom besloten om ertussenuit te gaan, want DRL was maandag vrij en we hadden dus 4 volle dagen! Het eerste plan, Vietnam, kon niet doorgaan vanwege visumproblemen en de andere tropische bestemmingen bleken volgeboekt. We zijn naar Fukuoka/Hakata op Kyushu, Japan gegaan (half uurtje vliegen van Busan, waar je in 2 uur naar toe rijdt). Een grote stad met enige allure. De eerste middag bezochten we een tempel en een prachtige Shrine. Hier ontdekten we dat ze in juli een beroemd Hakata-festival houden, waarbij een groot aantal mannen rennend gigantische versierde draagbaren door de stad heen sjouwen voor tienduizenden juichende toeschouwers. De videofilm over de draagbaarrace was overweldigend! De mannen moeten zich daarvoor wel een aantal weken onthouden van seks en drank, want anders gaat zoiets natuurlijk mis! De tweede dag zijn we met de bus via Kumamoto (2 uur), Aso (2 uur) en het kabelbaanstation (45 min) naar de Nakadate krater in het Mt.Aso complex gereisd. Een actieve vulkaan midden in de Aso caldera (diameter 30 km). Een groenig kolkend meer in de diepte dat af en toe grote stoomwolken uitbraakte. Indrukwekkende natuur. En daarna weer 5 uren in de bus naar huis, maar absoluut de moeite waard. Op eerste Kerstdag met de bus naar Huis ten Bosch: een kostbaar themapark in Sasebo bij Nagasaki met honderden realistische kopieen van historische Nederlandse gebouwen, huizen, kastelen, torens, molens, schepen etc.etc. op ware grootte. In de grotere gebouwen waren musea, tentoonstellingen, winkels en ander vermaak gevestigd, meestal overigens niet met het gebouw of met Nederland gekoppeld. Wel kon je natuurlijk kaas proeven en kopen en was Escher prominent aanwezig. Het sneeuwde er en we beleefden daar dus een gure witte Kerst. Hollandser kon het haast niet! We waren toch alle vier onder de indruk van dit staaltje kopieerkunst. De enige Nederlander die we tegenkwamen was overigens ook namaak: een verklede Kerstman.

De eerste jaarwisseling

Nu is het 1 januari 2002. We hebben oud en nieuw gevierd in het appartement van Frans en Ria inclusief traditionele tiramisu en huzarensalade. Ria had minestronesoep gemaakt en we hebben naar de 1979 conference van Wim Kan geluisterd en de familie per telefoon het beste gewenst. De champagne die Bas had meegebracht was goddelijk, maar van vuurwerk of enig ander buitengebeuren was hier in Gumi helemaal niets te merken! Hiermee beeindig ik dit verslag en wensen we jullie allemaal een gelukkig en gezond 2002 vanuit Gumi, Korea!

Jos en Trees