Zofona > Zofona Seoul > Stories: English and Dutch > Jos en Trees, 3 jaar Korea > verhalen 2002 > nr 06 maart 2002

nr 06 maart 2002

Gumi, 2 maart 2002

Op 28 februari was het bijna 20 graden buiten. De knoppen in de bomen beginnen al flink te zwellen: de lente (Pom in het Koreaans) is merkbaar in aankomst. De winter hier is ons erg meegevallen na alle verhalen. Nu vertellen ze ons dat deze winter wel erg warm en droog was. Nou ja, dat soort uitspraken doen ze kennelijk overal over het weer.

Het werk

Tot nu toe is er in DRL geen sprake van een personeelsreductie zoals in Eindhoven. Ondertussen zijn er wel mensen verdwenen. Uit mijn groep bijvoorbeeld 3 binnen een maand. Een heeft ontslag genomen om zijn moeder te helpen zijn doodzieke broer te verplegen. Een is naar Mexico geexpatrieerd voor de fabriek in Gomez Palacio. De derde is na 5 jaar DRL naar EL gegaan, zijn grote wens om in een high tech productieomgeving te werken. Dat is dus 15% zonder gedwongen ontslag. Er zijn ook een paar mensen ontslagen (ik ken er twee van). Dit schijnt overigens normaal te zijn, want ieder jaar ontslaan ze 5 – 10% op basis van hun jaarlijkse beoordeling. Dit schijnt een goede gewoonte te zijn, geleerd van Jack Welsh, hun grote voorbeeld om te komen tot een succesvolle onderneming. Voor zover ik weet krijgen de ontslagenen een aantal maanden salaris mee, overeenkomstig hun aantal dienstjaren. Bij de productie- afdelingen zijn naar verluid wel massieve ontslagen gevallen, zowel hier als in Changwon. Als iemand het me niet had verteld, zou ik het nooit gemerkt hebben. Zoiets gebeurt snel en zonder de krant te halen. Vaak zijn het de ouderen die eerst ontslagen worden en de vrouwen, speciaal die waarvan de man hier ook werkt. Over de samenwerking met Eindhoven merk ik twee verschillende reacties. Zodra ik iemand iets vraag naar aanleiding van een praktisch verzoek van een PPD collega, krijg ik over het algemeen meteen 100% medewerking en informatie. Voorbeelden van de laatste weken zijn 21-Akoca, coating in Dreux en het reclaimproces. Ook voor het ijzeren binnenwerk, maar dat duurde enkele dagen. Aan de andere kant, het meer structurele samenwerken, dat is veel moeilijker. Het is wel duidelijk waar ze hier voor zijn, namelijk buizen ontwikkelen, en dat zo efficient mogelijk. Voor de rest is weinig animo.Of ze zien het belang niet, of ze snappen het niet, in ieder geval is er kennelijk frustratie ontstaan aan beide kanten. Volgende week moeten ze daar tijdens de 7de Integratiemeeting maar weer eens een stel flessen Soju op drinken.

Maxima.

Naar aanleiding van -het huwelijk- hebben we aan de uitnodiging van de ambassade gehoor gegeven en zijn per trein naar Seoul gereden voor een cocktail receptie op 4 februari (-de dag- zelf was niet mogelijk vanwege het jaarlijkse skifeest). Een tweehonderdtal mensen, waaronder vele Nederlanders. Toespraakje van de ambassadeur en van die van Argentinie. Videootje van het festijn en leuke gesprekken met allerlei Hollanders. Trees ontdekte er een wiens ouders ze uit de Veldhovense apotheek kende: kleine wereld. Ook ontmoette ik een oud tafeltennisclublid uit Breugel. Het buffet was relatief eenvoudig, maar de champagne was prima. Leuke avond en daarna weer terug met de laatste bus van Seoul naar Gumi (22:00 – 1:00). Ook Ria en Frans, net terug uit Nederland, waren erbij (wij hadden zijn nette pak uit Gumi meegenomen).

Guryeongpo

Het weekend daarna zijn we naar de oostkust gereden, via de industriestad Pohang (met o.a. Posco, een van de grootste staalfabrieken ter wereld). Daar voorbij bevindt zich een klein schiereiland met op de uiterste punt een vuurtoren met museum en een prachtige grote bronzen hand die uit zee recht omhoog steekt.

Ook op het land staat zo n hand. We hebben de symbolische betekenis helaas nog niet kunnen achterhalen, maar mooi was het wel. Even verderop ligt het stadje Guryongpo met strand en vissershaven. Daar heb ik me uit kunnen leven met foto s van vissersboten. Het bijzondere ervan is dat ze allemaal met felle lichten vissen. Dus lange rijen lampen van voor tot achter. Soms wel vier rijen. Hoe meer licht, hoe meer vis of octopus.

Lunar New Year

Net als de Chinezen, Japanners en Vietnamezen, gebruiken ook de Koreanen de Maankalender, naast de 'normale zonnekalender'. Een maanjaar telt slechts 354 dagen (12 manen), dus komen ze zo'n 11 dagen per jaar te kort. Eens in de ongeveer 33 maanden, als de maantelling meer dan een maand achter dreigt te raken op de zonnetelling, lassen ze een extra maand in. Dus twee keer mei bijvoorbeeld in 2001! In die maand hebben de geesten vrij spel (iedereen in Korea geloofd heilig in geesten) en dat vraagt ook om speciale rituelen. Goed te weten is ook dat ze verjaardagen altijd in de maankalender vieren, dus ieder jaar op een andere dag. Overigens, de leeftijd van Koreanen begint met 1 op de dag van de geboorte en telt iedere 1ste januari (zonnetijd) met een op (inderdaad, er zijn baby's van enkele dagen oud met de leeftijd van 2). Dit jaar viel Lunar New Year (Sollal) op 12 februari. Dat is een familiefeest, waarbij aan de grootouders tot 4de generatie op traditionele wijze hulde wordt gebracht. Dus iedereen weer in de file (op het hoogtepunt 14 uur (i.p.v. 5) in de auto van Seoul naar Pusan en weer terug). Wij zijn thuis gebleven, ook al omdat het koud was. We hebben wel voor de tweede keer nieuwjaar gevierd, deze keer met Frans en Ria en onze benedenburen. Champagne van de Carrefour, tiramisu met mascarpone uit Nagasaki (!), erwtensoep zonder knolselderij en huzarensalade. Weer geen vuurwerk, want dat blijkt door president Park te zijn verboden (want gevaar voor brand). We hebben zelfs Jenga gespeeld! We hadden nog een extra dag vrij gekregen en die hebben we doorgebracht in het Muju resort. Ongeveer 1,5 uur rijden door prachtige dalen en kloven naar het zuidelijkst gelegen skioord van Korea. Uiteraard een flink aantal sneeuwkanonnen, want de neerslag is hier gering, maar o.a. een 6 km lange afdaling en een 10-tal pistes (waaronder 1 zwarte) en een 6-tal liften. In het skidorp een groot luxe hotel -Tirol-, maar ook eenvoudiger accommodatie zoals een Youth-hostel. Ik ben geen skier, maar Frans en Ria waren verguld en de sneeuw was van uitstekende kwaliteit. Alles was te huur en les was ook mogelijk. Bovendien prachtig weer. Wij zijn aan de overkant een besneeuwde berg opgeklommen en zeker vanaf daar had je een prachtig overzicht op de duizenden die hun kostbare potentiele energie overdroegen aan de berg. Van dichtbij lijkt het heel wat, van een paar kilometer afstand zijn wij slechts mieren…

Daejeon

In december had ik in de trein naar Seoel (lunch van de DBCK bij de ambassadeur) een Koreaanse ontmoet die professor was in de interieurkunde aan het Taedok college in Daejeon. Ik kon haar wat helpen met haar Engelse cursus en zij leerde mij wat Koreaans. Bij die gelegenheid nodigde ze ons uit om naar Daejeon te komen, ergens in februari. Deze zeldzame gelegenheid hebben we ons niet laten ontgaan en na een aantal zeer moeizame telefoontjes (en hulp van een collega), reden we op een zondag met de trein naar Daejeon. Onderweg kregen we nog een mobiel telefoontje of we er echt wel aankwamen en jawel hoor, ze kwam ons tegemoet met twee opgroeiende dochters van 13 en 17 jaar. Het klikte meteen, ook met Trees. Haar man die ons met de auto opwachtte bleek ook een sympathieke vent. De oudste dochter die eerst van plan was in de bibliotheek te studeren besloot bij ons te blijven onder het motto: als je toch Engels moet leren, doe het dan liever live van een stel aardige mensen uit Nederland! Omdat ze dacht zich nog te kunnen herinneren dat ik uit een kunstzinnige familie kwam (had ik dat beweerd?) gingen we eerst naar het gemeentelijke museum of modern art. Een heel mooi museum met ruime zalen, mooi licht, veel natuurlijk materiaal en aardige, waaronder ook veel grappige kunstwerken van hedendaagse (meest Koreaanse) kunstenaars.

Het pronkstuk was een gigantisch videokunstwerk van Paik, een al tientallen jaren beroemde in New York levende Koreaan. Het stelde het zg. Turtle Ship voor, een fameuze uitvinding (ijzeren beplating) van generaal Yi waarmee eens in vroegere tijden een Japanse vloot werd verslagen. Zie plaatje. Ik telde ongeveer 300 werkende televisietoestellen. Daarna naar het plaatsje Gongju, een uurtje rijden west van Daejeon, een vroegere hoofdstad van het Baekje rijk (Baekje werd later ingelijfd door het Shilla rijk dat tot 962 stand hield en haar hoofdstad Gyeong-ju had, de plek waar Trees en Ria vorige maand traditioneel verkleed op de foto stonden). De mooiste overblijfselen van Baekje hebben ze in de 70-er jaren opgegraven uit een nog ongeschonden koningsgraf van Muryeong. Al het andere is, naar ze hier beweren, door de Japanners geroofd (dat hoor je hier trouwens erg vaak: de wandaden van de Japanners kennen ze allemaal en worden keer op keer herhaald, ook in de krant). We bezochten de site van het koningsgraf en het museum en onderweg leerden we de familie een beetje kennen. Hun Engels was zeer middelmatig, van alle vier, maar ze oefenden constant. Pa is raketgeleerde bij een defensielab, beide dochters spelen piano en de jongste ook nog viool. Haar ambitie is een English Professor te worden. Kortom, niet zomaar de eerste de beste Koreaanse familie. Opvallend was dan ook de manier waarop ze met ons omgingen. Geen schaamtegevoel, meteen vriendschappelijk, en ze wilden dolgraag contact met ons blijven houden en hun Engels verbeteren, naar Europa komen enz. Aan het eind van de middag heerlijk Shabu-sjabu gegeten (dun gesneden vlees door hete bouillon bewegen en dan eten met een speciale saus, rijst en een slablad). M n zeer handige vertaalcomputer (een Sharp RD-3000) deed goede diensten. Afspraak is nu dat ze eind maart naar Gumi komen. En dat gaat er echt van komen, want we krijgen nog geregeld e-mailtjes van de dochter met eeuwige vriendschap ed.

Arend en Nathalie

Op 18 februari is de Nederlandse kolonie in Gumi uitgebreid met Arend en Nathalie. Dit is natuurlijk erg prettig, vooral ook voor Ria en Trees: hoe meer zielen, hoe meer vreugd. De dag daarop zijn ze dan ook alle drie enthousiast met Koreaanse les begonnen. Voorlopig krijgt Nathalie extra bijlessen om op niveau te komen. Voorlopig nog in een hotel in Gumi komen ze binnenkort waarschijnlijk dichtbij ons te wonen. Wij zijn benieuwd! In dezelfde week kregen we ook bezoek van een viertal PPD ers voor een gemeenschappelijk project. Voor een eerste, snel geimproviseerde bezoek ging het zeker niet slecht (3 van hen waren hier voor het eerst) en Frans en ik besloten het hele gezelschap de zaterdag op sleeptouw mee te nemen naar de beroemde Haein tempel in het Gaya gebergte. Tien Nederlanders in twee witte Hyundai s met de nummers HO3999 en HO4000…. Het weer was mooi en iedereen waardeerde het tochtje van 1,5 uur door het berglandschap, eens iets anders dan een hele dag in een vergaderzaal. Na bezichtiging van de tempels en de beroemde Tripitaka Koreana (80.000 houten planken met drie Boeddhistische geschriften uit de 13de eeuw) werden we tot onze verbazing uitgenodigd door een monnik in zijn eigen huis(je). We pasten er niet allemaal in, maar we kregen koffie en probeerden, ook via de vertaalcomputer moeizaam te communiceren.

Zie foto voor het hoogtepunt van de middag! De dame is een vrijwillige weekendhulp voor deze monnik, die later de -topmonnik- bleek te zijn van Haein-sa, waar we ook zijn foto ontdekten! Nadien, tijdens de wandeling in het bos vonden we een aantal prachtige bamboe wandelstokken die we ook hebben meegenomen.Later bleken deze stokken een symbolische betekenis te hebben, speciaal bij begrafenisceremonies. Ze symboliseren de kracht en steun die ze altijd van hun ouders ondervonden en ze leunen erop in hun verdriet om de overledene. Goed te weten voor als we van plan zouden zijn de stokken nog eens te gebruiken tijdens een pleziertochtje…. De dag hebben we in stijl afgerond, gezeten op de grond in een rauwe-visrestaurant, een aardige introductie in Korea voor de jongens, dunkt me. Tijdens de eerste volle maan van het nieuwe jaar was ik jarig! Een dubbel feest, want de Koreanen vieren dit als een heel speciale gebeurtenis. Er worden spelletjes gedaan, ze doen speciale wensen voor het nieuwe jaar, liefst vanaf een hoge berg en de boeren beginnen hun rijstvelden af te branden ter voorbereiding van het nieuwe seizoen. Op het werk werd ik blij verrast met een slagroomtaart met twee brandende kaarsjes en een -happy birthday- van de groep. Dit is toch bijzonder, omdat gewone verjaardagen niet gevierd worden (wel die van 60, 70, 80, enz. en van baby s die 100 dagen oud zijn). s Avonds had ik de Nederlandse kolonie uitgenodigd voor een etentje en samen met twee bezoekende Europeanen (Leon en Ken) en onze benedenburen Laurens en Gilja kregen we een speciale behandeling in het al eerder bezochte Teppaniaki restaurant. Er werd verjaardagsmuziek gespeeld met luid geklap van alle andere bezoekers en er werd -champagne- geschonken op een aantal gestapelde glazen. Drie koks deden hun best met het bereiden van de gerechten, jonglerend en trommelend met hun zoutvaten en smaakflesjes! Weer thuis moest de heerlijke appeltaart van Ria eraan geloven.

Tot zover deze keer.

Groeten van Jos en Trees