Zofona > Zofona Seoul > Stories: English and Dutch > Jos en Trees, 3 jaar Korea > verhalen 2003 > nr 17 maart 2003

nr 17 maart 2003

Maandbrief 2003-03-01

Heel langzaamaan nadert nu de lente. De temperatuur blijft nog wel veel lager dan vorig jaar, maar als ik s morgens rond half acht naar het werk rijd staat de zon weer aan de hemel. De knoppen in de bomen beginnen te groeien en zo nu en dan zijn er dagen met regen. De Geumo-san is echter nog steeds wit van de sneeuw. Deze maand hebben we slechts weinig tochten in Korea zelf gemaakt, daarentegen moest ik zakelijk twee reizen maken naar Mexico en naar China. Beide landen had ik nog niet eerder bezocht. Ondertussen gebeurde er een ramp heel dicht bij huis in de metro van Daegu, de spanning in de Noord-Koreaanse kwestie nam verder toe en de nieuwe president is ingewijd.

DRL, the Project

The new project is becoming more and more interesting because the development in DRL was finalized and all the four other overseas factories have made their first Engineering Samples: an important milestone. Of course, and that is always the fun in a project, there are difficult puzzles to solve. One is the logistics puzzle. The Overseas support group has suddenly to cope with 4 Overseas Factories as customers with different ways of ordering and communication which does not easily fit in the new Logistics system. Another puzzle is how to get enough glass for the tube in the different regions in the world. From Hong Kong one team member tries to coordinate the purchasing actions that involve at least 7 glass factories of 5 different companies. This time, a typical Korean custom (waiting with action until the need is high) is not really an advantage: this issue was identified at least 2 months ago and only now addressed with more stress than needed.
For this project it is very important to know the local circumstances and therefore I needed to travel to the factories in Mexico and China. For me a new experience but these very fruitful visits have given me much more insight than ever would be possible by e-mail and telephone. In all the three factories that I visited together with my colleague Kyungjin we were able to make pictures of the first tubes of the new type. These pictures were presented in a large Hong Kong meeting to illustrate our project progress.

A typical Korean measure was taken in Mexico, where the people in this new factory are working 100 days in a row without holidays to dramatically improve the performance: the results were clearly visible while the mood of the people I met was good and positive.
In the meantime, DRL is in an emergency mode again too (we all have to do something extra to decrease the cost price for monitor tubes, because LCD is increasingly becoming popular in the developed countries.). This means that the workdays last to 21:00 until the end of March. Although we as expats are not forced to comply with this ruling completely, our working days are longer than normal and the private time in the evening is only short.

Erwtensoep

In mijn vorige maandbrief heb ik de zuurkool en hutspotschotels genoemd waar wij ons een enkele keer op storten: deze maand was het echte Hollandse erwtensoep! De spliterwten kwamen uit Nederland, evenals de unox rookworsten, de andere ingredienten kun je hier gewoon kopen. In plaats van de selderieknol is hier slechts bleekselderie te krijgen, maar de smaak was uiteindelijk heel behoorlijk (al zeg ik het zelf).

Van de drie Koreaanse ladies die we hadden uitgenodigd was er een die weer eens op het laatste moment een hele avond extra werk kreeg opgedragen door haar baas, maar we hadden Francois als extra gast en zo hadden we toch een tafel met 9 personen. Zelfs nadat iedereen zuchtend het tweede bord had leeggegeten, bleek er nog soep over voor de ongelukkige Joanne, die het feest had moeten missen. Francois was verbaasd over de kwaliteit van het franse stokbrood van hier (ik wou overigens dat ze gewoon bruin brood konden bakken!) en iedereen beweerde later dat het lekker was.... Kortom een ouderwets avondje Hollandse pot in een winters Korea!

Wandeling langs de Nakdong gang

Op een mooie zondag zijn we via binnenwegen naar het noorden gereden, richting Andong, en zagen ineens een aantrekkelijk wandelpad over de dijk lopen, terwijl we de brede Naktong rivier overstaken. Gewapend met telescoop en videocamera zijn we een eind gaan lopen in het stille landschap met riet en gedroogd gras. bleek Vooral later op de dag tijdens de terugweg bleek het aantal vogels langs de dijk behoorlijk groot, maar de meeste waren me toch te vlug af voor de digiscoop.

Opvallend waren de grote aantallen staartmezen en de kleine beweeglijke parrotbills. Andere vogels zijn hier een klauwiersoort, een gekleurde lijster en fel gekleurde gorzen, terwijl een blauwe kiekendief laag over de uiterwaarden zweefde. Uiteraard ook veel eenden en een aantal grote zilverreigers. Kortom, een prima wandeling, waarbij we op een gegeven moment de dijk af en door het riet naar de rivier zijn gelopen. Het zou een ideale kanorivier zijn, maar waar ik ook zoek, kano s zijn hier in Korea nog niet te vinden. Ik krijg mooie herinneringen aan onze vierdaagse tocht over de Klarälven in Zweden: zoiets zou je hier prachtig kunnen doen (maar niet in het regenseizoen).

Trip naar Mexico

Zoals ik al vertelde, moest ik voor het project naar Mexico, een reis die, vooral vanwege de wachttijd in Los Angeles, ongeveer 31 uur duurde van huis tot hotel Paraiso del Desierto in Torreon. Onze fabriek ligt in Gomez Palacio, dat door een droge rivier gescheiden is van de stad Torreon. Op 1100 m hoog, midden in de woestijn met de dichtstbijzijnde grotere stad op 300 km, wonen en werken hier zo n half miljoen mensen.

Vroeger groot geworden door de katoenteelt is het nu aangewezen op fabrieken met vrij veel buitenlands geinvesteerd kapitaal. Renault had hier een fabriek en het grootste deel van dat gebouw biedt nu onderdak aan de beeldbuizenfabriek. De tegenstelling tussen arm en rijk is enorm, zoals in de meeste Zuid-Amerikaanse landen. De expats leven in een mooie buurt met bomen in heel aantrekkelijke huizen aan straatjes waar de kinderen buiten kunnen spelen. De meeste arbeiders wonen in niet meer dan hutjes en leven van goedkope bonen als hoofdmaaltijd. Er rijden veel oude auto s, zowel Amerikaanse als Europese (veel VW kevers, made in Mexico). In februari was het s middags meer dan 20 graden met een blauwe lucht, nadat het enkele dagen ervoor als afwisseling flink had geregend. Het is een fabriek met mensen die zeer gedreven zijn om er een succes van te maken. Het is een echte LG.Philips fabriek, want er staan productielijnen in van vroeger Philips, van vroeger LG en een met combinatie ervan. Als er ergens geintegreerd moet en kan worden dan is dat hier! De sfeer was prettig en ook het eten, laat na lange dagen, was voor de afwisseling weer eens met veel vlees en heerlijk gekruid. Tequila smaakt daar prima bij! We waren hier getuige van de productie van de allereerste beeldbuis van het nieuwe type, waarvan ik een foto heb gemaakt.

The Cats

Zaterdagmiddag, net thuis na de 31 uur durende terugreis, organiseerde mijn groepsleider spontaan een werklunch samen met de andere projectleiders, maar daarna kon ik toch even rusten! Niet voor lang, want enkele maanden geleden hadden we kaartjes gekocht voor een uitje naar de klassieke musical -the Cats-. Dus zondagochtend vroeg de trein in naar Seoul, hapje eten, musical (met toch wel enkele mooi gezongen liedjes erin), daarna een toevallige Rodin tentoonstelling (vnl. bronzen beelden en helaas slechts een in marmer) en weer 3 uur treinen terug naar huis.

Trip naar China

De volgende dag (!) alweer op reis, voor de afwisseling vanaf Daegu via Shanghai naar Nanjing. Ook tijdens deze reis was er helaas zeer weinig tijd voor sight-seeing. De busreis van Shanghai naar Nanjing (ongeveer 4 uur) gaf wel enig zicht op het mistige platteland met grauwgrijze 2 verdiepingenhuizen. In Shanghai zelf vielen enkele typische koloniale huizen op in Duitse en Engels stijl. Het moet een tamelijk internationale stad zijn met veel buitenlandse invloeden. Geen tijd echter voor het zelf ontdekken: ik heb onderweg in de Lonely Planet Guide van China zitten lezen om toch een indruk te krijgen. Nanjing bleek verrassenderwijs binnen een 33km lange grotendeels nog bestaande muur te liggen. Er lopen twee hoofdwegen door de stad: noord-zuid en oost-west. Zodra je via de Oostelijke poort de stad in gereden bent, bevindt je je plotseling op een prachtige brede laan met een dubbele rij oude platanen. Een grotere tegenstelling met het grauwe platteland is nauwelijks denkbaar.

Het luxe Jinling hotel (10 jaar geleden het enige westerse hotel) ligt exact in het midden van de stad op de kruising van de grote wegen. Langs de straten in het centrum staan veel hoge gebouwen met luxe etalages, maar in de straatjes erachter is het nog grauw maar levendig met openlucht markt en eetstalletjes. In het hotel waren een flink aantal collega s uit Eindhoven ondergebracht voor diverse projecten: een aantal van hen had ik in geen jaren gezien. De meeting in de fabriek bleek zeer zinvol, speciaal voor het oplossen van een aantal belangrijke communicatieproblemen en ik kon ook hier een foto maken van hun eerste beeldbuis van het nieuwe type. s Avonds aten we in een gigantisch 6 verdiepingen hoog restaurant waar je eerst op de begane grond uit honderden gerechten moest kiezen (de slangen hebben we laten leven deze keer). De volgende dag per vliegtuig naar het 800km verder gelegen Changsha, een stad van 5.5 miljoen inwoners vlakbij het geboortedorp van Mao Ze Dong (nu een bedevaartsoord).
Ook hier weer een zeer luxe hotel en dezelfde tegenstelling tussen rijk en arm. Het meest opvallende verschil met Nanjing was de volstrekt ongedisciplineerde manier van rijden door de taxi chauffeurs: wel dezelfde oude autootjes, maar elkaar voortdurend proberen de loef af te steken! Als particulier loop je veel risico een deuk op te lopen en de Koreaanse Expats rijden dus zelf geen auto (ook in Nanjing moet je een particuliere chauffeur hebben). Buiten de stad is de aarde vuurrode oker zoals in het Franse Roussilon. Omdat het pas had geregend waaide er niet zo n stof wat normaal schijnt te zijn in de zomer. De fabriek lijkt op die in Gumi: een gestadige productie stroom met weinig of geen interrupties. Tijdens het diner s avonds kregen we een nationaal Chinees drankje aangeboden, sterkte was slechts 52% en het rook zo sterk dat het in staat leek de verf van het plafond te laten bladderen. Effe wennen: het moest wel op....Na de besprekingen hadden we nog net even tijd om naar de brede Xiang rivier te rijden waar mensen onder grote belangstelling allerlei kaart en bordspelen aan het doen waren. Je schijnt vanuit Changsha via de Xiang en de Jangtze helemaal naar Shanghai te kunnen varen, dat zeker 1000 km verderop ligt Ook hing er een aantal vliegers in de lucht: een nationale sport.

De straatmarkt was al aan het sluiten, maar verschilde niet veel van de openluchtmarkten elders. Ik heb nog wel een variant van de Lychee kunnen proeven, waarbij de schil glad en geelbruin i.p.v. ruig en rood is. De volgende dag via Beijing weer naar Gumi, een tijdrovende bezigheid van meer dan 12 uur, maar tenslotte waren we dan toch weer voor het weekend thuis!

Ramp in Daegu

De avond ervoor hoorden we van de verschrikkelijke ramp in het metrostation in Daegu. In het ons zeer bekende station (midden in de stad) zijn 200 - 300 passagiers verbrand mede door vreselijke fouten van de officiele veiligheidsbeambten. Een aankomende trein werd niet doorgestuurd maar stopte met de deuren gesloten op het perron waar een ander treinstel in brand stond. De bestuurder ervan kon nog vluchten (met de sleutel in zijn hand). Hij is nu opgesloten, maar dat baat natuurlijk niet meer. Alle veiligheidsmaatregelen worden nu ineens uit de kast gehaald, want zoals vaker bij dit soort rampen bleek daar veel mis mee te zijn. Tot opluchting van het thuisfront heeft Trees meteen naar Nederland gebeld dat wij niet in die trein zaten en ze zich dus over ons geen zorgen hoefden te maken.

Weer jarig

Vanwege de Emergency toestand in DRL, (de laatste keer was overigens in november 2001 toen we bijna twee maanden tot 10 uur moesten blijven) werd de wekelijkse groepsvergadering (onderwerp -cultuur-) om 7 uur gehouden. Wie schetst mijn verbazing toen daar klaar lagen: twee feesthoeden, een slagroomtaart, snoep en frisdrank, kortom een verjaardagsfeestje voor ondergetekende en voor collega Minho! Bij een vorige gelegenheid had ik m n collega s binnen de kortste keren het -Lang zal ze leven- weten te leren, maar deze keer zongen ze een Koreaanse verjaardagslied. Als onderdeel van de groepsmeeting heb ik ze daarna over mijn bezoeken verteld en wat foto s laten zien, zodat althans deze lange werkavond ontspannen verliep. Ik moet zeggen dat ik andere avonden niet altijd solidair ben met m n collega s, maar eerder naar huis ga omdat anders Trees een hele dag in haar eentje zit. Men moet prioriteiten stellen en wij expats zijn niet echt verplicht tot negen uur te blijven.

Noord-Korea

Een feit is dat niemand hier kan geloven dat die Noord-Koreanen hun eigen familie in het zuiden zullen gaan aanvallen. Verder denken er velen dat de Noord-Koreaanse houding vooral is verslechterd door de verandering van de Amerikaanse houding vanaf het moment dat president Bush aantrad. Het lijkt erop die Kim Jong Il het land bestuurt volgens de allerergste soort van Confuciaanse onderdrukking, waarbij hij als God en Koning alle eer krijgt toegewezen en iedereen hem liefheeft ondanks zijn verantwoordelijkheid voor de gruwelijke hongersnoden waarmee het land is geteisterd. Toch dachten en denken de meeste mensen hier, inclusief de nieuwe regering, dat vreedzame samenwerking de juiste manier is om tot elkaar te komen. De Bush regering denkt dat die Kim alleen door dreiging en afschrikking een stapje terug zal doen. Mijn aanvankelijk optimisme in deze zaak ( er zijn inmiddels een aantal wegen vrijgemaakt waardoor Zuid Koreanen het noorden tegen betaling kunnen bezoeken en de trein kan weer rijden voor het vervoer van Hyundai s naar Europa) is overigens wel wat geluwd. Want als ik zie hoe diep hier in het zuiden het confucianisme en het bijgeloof nog doorwerkt in speciaal de oudere generatie, dan vrees ik dat het nog heel lang kan duren voordat de Noord Koreanen echt wakker worden. In ieder geval is het land in niets te vergelijken met andere voormalig communistische landen met uitzondering misschien van Albanie. Hoewel de boef natuurlijk die Kim Jong Il is, neem ik het toch de Bush regering kwalijk de situatie onnodig te hebben laten escaleren. Misschien naief en gevaarlijk: toch is dat mijn stellige indruk.
We hebben trouwens een mail van de Nederlandse ambassade gekregen waarin sprake was van een evacuatieplan voor het geval dat het toch uit de hand zou lopen! Ze schreven er overigens bij dat dit nu in het geheel niet aan de orde was. Ze speculeerden ook over het eventueel benoemen van een blokhoofd in Gumi zoals ook in Seoul en Busan. Onze oudste heeft zich daarvoor dapper als vrijwilliger aangemeld....

Een nieuwe president

Roh Moo-hyun (spreek uit als Noh) is net op traditionele wijze ingewijd als 16de president van Zuid-Korea voor de volgende periode van 5 jaar. De oude kopstukken van de MDP hebben zich met veel aarzeling teruggetrokken en een nieuwe crew van sterk hervormingsgezinde lieden wordt nu in hoog tempo op de belangrijke posten gezet, dat is althans de indruk die je uit de krantenberichten krijgt. Uiteraard zijn het de daden waarop je iemand kunt beoordelen, dus ik wacht even af voordat ik commentaar durf te geven.

1 maart 2003,
Jos en Trees Henrichs