Zofona > Zofona Seoul > Stories: English and Dutch > Jos en Trees, 3 jaar Korea > verhalen 2004 > nr 29 april 2004

nr 29 april 2004

Maandbrief 2004-04-01

Het begin van onze derde lente in Korea volgde het inmiddels gebruikelijke patroon: zodra de wind niet meer uit het Noorden kwam, warmde het overdag op ( s morgens 0º en s middags 19º is niet ongewoon), verschenen de gele Forsythiahagen en begonnen de Magnolia s te bloeien. Daarna wat regenbuien en de eerste roze plekken met Japanse Azalea werden zichtbaar in de bergen. Het eind van de maand stond als gewoonlijk weer in het teken van de Sakura, de kersenbloesem-pracht die zich vanuit het zuiden in 2 weken over het hele land verspreidde.

Dit fenomeen houdt slechts enkele dagen tot een week aan en de bijzonderheid is dat het in Gumi plaatsvindt op 29 maart met een nauwkeurigheid van slechts enkele dagen. Tot ieders verbazing kreeg Korea dit jaar op 6 maart in een laatste krachtsinspanning van de winter toch nog een zeldzame koude-inval te verduren die zeer veel sneeuw gaf met veel schade en een totale verkeerschaos. Dit was al in geen 100 jaar gebeurd! Wij bevonden ons in die tijd met Roos en Bas in Japan, en kregen er een klein staartje van mee. Maar daarna was het echt gebeurd met de winter!

Met Roos en Bas naar Japan

De vogeltrek in dit deel van Azie brengt een groot deel van de Aziatische kraanvogelpopulatie begin november vanuit Mantsjoerije en Siberie via Korea naar het eiland Kyushu, het zuidelijkste grote eiland van Japan. Begin maart vliegen ze weer terug. Het betreft de laatste jaren ongeveer 9000 Hooded en 3000 White-naped kraanvogels met enkele andersoortige. Sinds 1922 is men begonnen de dieren te concentreren op de rijstvelden net buiten de stad Izumi in de Kagoshima prefectuur door voer te strooien. In de loop der jaren zijn daardoor bijna alle kraanvogels ertoe gebracht op deze veilige plaats te overwinteren. Slechts een paar honderd exemplaren bijven onderweg in Korea steken, waaronder dit jaar 5 stuks in Gumi, zoals ik al eerder (met foto als bewijs) gemeld heb. Terwijl ik hierover aan het lezen was, trof mij dit zuidelijkste stuk Japan als een interessante vakantiebestemming, vanwege het subtropische klimaat, de vele vulkanen waarvan sommige actief en de interessante historie als eerste contactpunt met de westelijke wereld. Toen Roos en Bas ons eind februari / begin maart kwamen bezoeken, besloten we daar met hen naartoe te gaan en hebben we in Kagoshima een traditioneel Japans hotel, een Ryokan, geboekt bij ene meneer Shinichi Nakazono.

Meteen na aankomst legde deze enthousiast uit waar de interessante plekjes waren en kregen we een kaart met aanwijzingen en goede raad. Ook bracht hij ons naar een eenvoudig restaurant waar we onze eerste heerlijke sashimi (rauwe vis op Japanse wijze, zie foto) hebben gegeten.

Kagoshima ligt aan een grote baai, die gedomineerd wordt door een karakteristieke, 1000m hoge vulkaan De vulkaan is actief en blijkt de stad geregeld onder stof en as te bedekken, maar de wind was deze keer gunstig en we konden alleen de rookpluim zien. Vòòr 1914 was de vulkaan slechts een eilandje in de baai, maar de lavastromen van de uitbarsting toen hebben hem zodanig uitgebreid, dat ie nu aan het land is vastgegroeid. Het is een toeristische trekpleister van belang en ieder kwartier, 24 uur per dag, vaart er een pont naar toe: een ontspannen 15 minuten durend tochtje met een prachtig zicht op de vulkaan en de mooie baai.

Voordat we op de pont stapten, bezochten we echter eerst het interessante aquarium van Kagoshima dat bij de haven ligt. Het pronkstuk was een heel reusachtig bassin met duizenden vissen, waaronder grote haaien en reusachtige manta roggen. Het was echt een top bassin waar je tijden naar kon blijven kijken. Zeer leuk waren de honderden kleuterschoolkinderen met hun roze, oranje en rode petjes op, die reuze enthousiast op de dolfijnenshow reageerden en tussen de middag keurig en onwaarschijnlijk gedisciplineerd gingen zitten lunchen op kleurige dekens, die hun juffrouwen op de grond hadden uitgespreid. Vervolgens voeren we naar de overkant, waar we ons aanmeldden voor een toeristische bustocht. Een speciale toerbus reed ons vervolgens met iets te grote haast in 2 uur rond het 38km lange circuit, waarbij we op enkele mooie punten even gelucht werden om foto s te maken of om een winkel annex fabriekje te bezoeken. Ook kregen we uiteraard de gevolgen te zien van de laatste lavauitbarstingen. De aardigste waren vroegere poorten, die nu als zitbankjes konden dienen, omdat de lange staanders nu diep in de meters dikke lavarots begraven stonden. Aan de zuidzijde van de vulkaan was de rook uit de werkende krater goed te zien vanwege de heersende noordenwind. De boeren zijn trots op hun extreem grote rammenas-knollen die hier in de vruchtbare lavagrond een halve meter diameter bereiken. De dag erop vormde een van de hoogtepunten: een treinreis naar Izumi voor de kraanvogels. Treinkaartjes in Japan zijn behoorlijk prijzig (tenzij je tevoren in het buitenland een Japan Railway pass hebt gekocht). Voor 40 Euro pp reden we in een uur naar Izumi, waar we met een taxi het kraanvogelgebied aan de kust bereikten, ongeveer 10km van het station. Onderweg zeiden we al oh en aah bij het ontwaren van enkele kraanvogels op het land en in de lucht, maar we waren totaal niet voorbereid op het schouwspel bij het kraanvogelcentrum zelf. Daar stonden duizenden vogels in het veld, de minst schuwe slechts enkele tientallen meters vanaf de kijkplaats!

Wonderlijk, want dezelfde dieren verdwijnen normaalgesproken onmiddelijk als je ze dichter dan een paar honderd meter benadert! Ondertussen realiseerden we ons ook, dat we van die duizenden exemplaren er enkele honderden op 3 november in Gumi moeten hebben gezien. Geen van de dieren gaf overigens tekenen van herkenning.... De volgende dag was het ineens zeer koud met buien en wind uit het Noorden. We gingen met de bus naar Chiran, bekend om een straat met prachtige huizen met tuinen uit de tijd van de Samoerai. Op vernuftige wijze hadden ze de heggen die om de betrekkelijk kleine tuinen waren gepland op zo n manier geknipt, dat de bovenranden parallel liepen met de hoge bergen aan de horizon. Aan de buitenkant van de tuin zag dit er natuurlijk idioot uit, maar vanuit het juiste gezichtspunt bleek het treffend, hoewel het bewolkte weer behoorlijk tegenwerkte. Tussen de buien door heb ik toch een paar aardige foto s kunnen maken.

Tot onze verrassing ontmoetten we een Amerikaanse onderwijzer in de supermarkt, die uiteraard stomverbaasd was een paar Hollanders in dit deel van Japan te zien. Hij woonde al 7 jaar in Kagishima en sprak vloeiend Japans. Hij bracht ons spontaan in zijn kleine autootje naar het Kamikaze museum dat zich daar in de buurt bevindt. In dit Nationale vredesmuseum wordt het verhaal van de Kamikaze piloten uit de tweede wereldoorlog verteld. De laatste foto s van alle 1000 piloten die hier, uitgewuifd door schoolmeisjes, voor de laatste keer het luchtruim kozen en duizenden brieven en andere herdenkingszaken van de piloten naar hun familie worden hier tentoongesteld. De Engelstalige radiobegeleiding gaf een aangrijpend beeld van de wijze waarop de jonge piloten werden geïndoctrineerd om hun leven te offeren voor hun vaderland. Overigens, ook een 11-tal Koreaanse piloten (gerecruteerd uit het door Japan bezette Korea) bleek deel uit gemaakt te hebben van de pilotengroep. Vooral het opgedoken en gereconstrueerde exemplaar maakte de ervaring heel realistisch.

Bovendien werd een video vertoond met authentieke filmbeelden over hoe het er toen aan toe ging: slechts enkele kleinere schepen werden uiteindelijk de grond ingeboord. De grote schepen hadden zoveel vuurkracht, dat ze de kleine vliegtuigjes konden neerhalen voordat ze schade konden aanrichten. Naargeestige beelden in een tijd dat dezelfde techniek maar veel effectiever door extremistische terroristen wordt gebruikt. Een ander hoogtepunt was onze eerste ervaring in een - ook voor Japan uitzonderlijk - heetzandbad, op natuurlijke wijze verwarmd door het dicht bij de oppervlakte komende aardmagma in dit uiterst vulkanische gebied. Hiertoe moesten we met een kleine boemeltrein vlak langs de kust naar het uiterste zuiden van Kyushu, naar de plaats Ibusuki. Het hete zwarte lavazand bevindt zich aan het strand, en je ziet dan ook duidelijk de stoom opstijgen langs de waterlijn. De plaats zelf ziet er met het mooie weer heerlijk uit met palmen en een schitterend overzicht over the Kinko baai met kegelvormige bergen aan de horizon. Eerst moesten we een yukata (dunne katoenen kimono) huren en een klein handdoekje voor de nek. Hiermee begaven we ons naar de kleedruimte (mannen en vrouwen gescheiden), trokken al onze kleren uit en moesten dan in de lichtblauwe yukata naar buiten om ons te laten ingraven door een aantal begraafdames. Ik had mijn camera meegenomen en een van de opzichters bleek bereid onze nogal hulpeloze positie vast te leggen.

Daar lagen we dan een tijdje te sudderen onder het hete zand, een kuur die ons een aanzienlijke verjonging op zou moeten leveren! Na een kwartiertje konden we onszelf bevrijden om ons vervolgens te douchen en onder te dompelen in het hete bronwater dat hier in ruime mate aanwezig is (er bevinden zich zeker 10 geothermische baden in Ibusuki). Echt een bijzondere ervaring, speciaal voor Roos en Bas, op een plek helemaal aan het andere eind van de wereld waar we vanuit Nederland anders waarschijnlijk nooit zouden komen. Na veertien dagen erg veel plezier te hebben beleefd van elkaars gezelschap moesten ze helaas weer terug naar Nederland. Het was geweldig te merken hoeveel energie die twee hebben en hoe ze van veertien dagen maximaal probeerden te genieten. Op de laatste avond hebben we nog alle foto s en videofragmenten gekopieerd om thuis de andere familieleden te laten meegenieten.

D&E Gumi and TDR

It takes time to rebuild an organization and, not unexpectedly, misunderstandings between Eindhoven and Gumi are still happening. However, there are certainly glimpses of hope. These are found in projects where Koreans and Westerners are working extensively together for a common goal. Two positive examples (where I am more heavily involved with) are the new project for so-called SuperSlim TV tubes and the cooperation in exposure lens making. Both projects have their ups and downs in terms of progress, but the people show mutual respect and are learning more and more about each other strengths and weaknesses. Since the organization changed at January 1st, the difference is noticeable in our TV tube development group and I am getting more than once positive feedback from my colleagues about the former Philips people, especially the Dutch in D&E Eindhoven. Anyway, there is interaction and that s the only way to learn how we work as a team, making use of the Korean and the Dutch strengths. In the new Project this interaction is the most intensive, so the success of cooperation can be judged on the results later this year. An interesting new element in the way-of-working is now being introduced in our Company, as a special -hobby- of the new LG-Electronics boss Mr. SS Kim (our Parent Companies, LG-Electronics and Royal Philips Electronics still have a big influence). It is called TDR (Tear down and Redesign), a radical Cost improvement method, in which small incremental improvements are replaced by a radical overhaul of an existing design. The statement is that it maybe impossible to decrease the cost by 5% with conventional methods, but thanks to the new interdisciplinary approach 30% improvement could be possible! Especially in the Korean history, a lot of seemingly impossible goals were achieved (the World cup is a recent example and see also the book about the founder of Hyundai that I recommended last month), so the mind of quite a few Koreans has already been set into this way of thinking. Maybe a bit far sought, but Koreans hardly ever reconstruct their old houses: if they want to improve their home, they radically demolish it and build a complete new house. Anyway, to implant the idea that everything is possible, LGE have designed a special but for Westerners extremely radical course for our TDR developers. In the 4.5 days program the participants have to fulfill a number of tasks. These tasks are so time consuming that only 1 or 2 hours sleep per day is left. The food provided is also limited and at the end, the participants have to walk a circuit of about 40km during the night to completely exhaust them. The two participants I talked with said, that the program was more severe than during the military service (known to have one of the most extreme training programs in the world). Only one of the participants had to give up, the other 17 are now convinced that they can accomplish everything; more or less brainwashed. The new motto of the people who survived the training course is -We can do it!-. The good thing for us is, that one of the participants was Stanley, the most important support member of the Gumi organization for our new project!
Also in the Western part of our company, the TDR method is being implemented. However, the courses are more adapted to our western capabilities, without discounting the worthwhile concept of TDR: a lot is achievable by the right mindset!

The New Project

We are approaching a critical phase, the making of the first prototype samples in a combined action of Gumi and Eindhoven. Our Chief in Hong Kong has given special instructions to the managers in Eindhoven and Gumi to assure that this project will become successful. Especially for the Gumi organization this was an important message to overcome their hesitation and to go further than supporting the next phase to (only) make some working prototypes. The vertical organization here needs to receive the right instructions from the (Korean) top, before it fully supports the project. Even proactive thinking and handling has to be ordered from above! Anyway, it works and in line with the instructions, Gumi has decided to send a few engineers to Eindhoven to assist with the prototype making, while Eindhoven engineers will come to Gumi for assistance. In the meantime, our main competitor Samsung SDI became aware of our activities and is showing quite some interest in our plans and our progress. If both companies would decide to introduce a comparable product in the market, the chance of success would also be greatly increased, although we are competitors. Especially, the TV setmakers can hardly ignore the opportunity for a new product, if by far the two biggest picture tube makers offer such a product. Anyway, the fun to work on this project is increasing continuously for a growing number of people both in Eindhoven and in Gumi. This single project can really serve as a catalyser for the Dutch-Korean cooperation. Would the anticipated synergy between our two companies finally become reality?

Expat nieuws

Eindelijk dan, twee en een half jaar nadat wij als eerste LG Philips werknemers in Gumi zijn gaan wonen, is een nieuwe expat in Gumi neergestreken. Het is Nigel P., een Engelsman die deel uitmaakt van de globale Inkooporganisatie welke in zijn geheel vanuit Hong Kong naar Gumi is verhuisd. Hij woont in een nieuw appartement (voor Koreaanse begrippen een -villa- slechts 4 hoog en net als wij inclusief zolderverdieping). Zijn huis ligt 300m van ons vandaan, dus ook gemakkelijk dichtbij voor even een borrel s avonds. Bovendien komt er binnenkort nog een Nederlands stel zodra de verblijfsvergunning voor hen geregeld is. Dit brengt het buitenlandse contingent LG Philips mensen weer aardig op peil na het vertrek van Frans en Ria in september en het verwachte vertrek van Arend en Nathalie.

Laurens in een Koreaans ziekenhuis

Daar lag hij dan, met beide onderbenen in het gips na een 5 uur durende operatie waarbij metalen platen zijn aangebracht in beide enkels. Voorlopig kan hij niet op eigen benen staan, maar volgens de chirurg komt uiteindelijk alles weer goed. Het 8 verdiepingen Ulsan Universiteitsziekenhuis is een groot en tamelijk modern complex, dat vlak naast het Hyundai-hotel, de Hyundai department store en de grote Hyundai scheepswerf ligt. Een grote parkeergarage lost het autoprobleem op. Op de begane grond een kleine supermarket en een grote inlichtingen balie. Mensen lopen af en aan: er lijkt niet een speciaal bezoekuur te zijn. Laurens ligt in een speciale eenpersoons kamer, waar ook Gilja s nachts op een bank of op een onderschuifbed kan slapen. Zoals ik vorige maand al schreef: een Koreaans ziekenhuis heeft over het algemeen geen hotelfunctie en het is dus nodig dat iemand de patient verzorgt, inclusief het eten. De verpleegsters hebben alleen een medische taak en spreken geen Engels. De artsen wel en vooral de bekwame professor die de operatie met succes uitvoerde bleek perfect Engels te spreken. In de week voorafgaande aan de operatie had men overigens meerdere keren tevergeefs geprobeerd de enkels te -zetten-, iedere keer een zeer pijnlijke gebeurtenis. Ook dankzij een wat minder fijngevoelig arts (door Laurens -kampbeul- genoemd) bleek de patient flink wat geleden te hebben. Hulpmiddelen, zoals een papagaai of een takel om rechtop te gaan zitten of uit het bed te komen waren er niet en kennelijk ook niet te huren! Dus vooral aan het toiletbezoek ging een ingewikkelde operatie vooraf. Laurens wil binnen de kortstmogelijke termijn weer de oude zijn en grijpt alle mogelijkheden aan zijn spieren te gebruiken. En dat ie zijn eetlust niet verloren had, bleek doordat hij achterelkaar twee grote stukken van de meegebrachte appeltaart naar binnen werkte! Het moreel bleek ongebroken en de houding was positief zonder veel klachten.
Interessant is te weten, dat de verzekering van de tegenpartij (die overigens schuld had bekend) de extra medische kosten, zoals de prive kamer en de verbanden en medicijnen niet vergoedt. Daarvoor draait de schuldige zelf dus op, die overigens niet erg bemiddeld bleek. Als de schuldige niet bij machte blijkt een bevredigende financiele regeling te treffen (dat wordt door de rechter gecontroleerd en telt sterk mee in zijn oordeel), dan is het hier de gewoonte dat de man voor een tijd achter de tralies gaat: de normale straf voor het veroorzaken van een ongeluk met lichamelijk letsel.

Samguk Yusa

In de 12de eeuw schreef een zekere monnik met de naam Ilyon alle op dat moment bekende geschiedenisverhalen op in een boek genaamd Samguk Yusa (de geschiedenis van de drie koninkrijken). Dit boek, dat op wonderbaarlijke wijze de eeuwen heeft overleefd, ook al dankzij een oplettende en geïnteresseerde prins die een nieuwe kopie liet maken van een in Japan opgespoord exemplaar, is inmiddels in gemakkelijk leesbaar Engels vertaald. We waren op het bestaan van dit geschrift attent gemaakt door de hoofdmonnik van de Ingak-sa (tempel), waar we bij toeval een keer op de thee waren uitgenodigd. Hij toonde ons toen een business tijdschrift (in het Engels) waarin het belang van de Ingak-sa werd uitgelegd als de plaats waar Ilyon woonde toen hij de Samguk Yusa schreef. Ik kocht het boek vorige maand in de grote Kyobo boekhandel in Seoul. Het boek bevat een schat van mythes, overleveringen, echte gebeurtenissen en sprookjes over de hele bestaansgeschiedenis van Korea, vanaf het mythologische begin, volgens zeggen ongeveer 5000 jaar geleden. De schrijver maakt gebruik van alle hem toen ter beschikking staande geschriften, ook van boeken die nu helaas niet meer bestaan. Het blijkt dat heel veel beschrijvingen die je bij tempels en andere historische gebouwen ziet, bijna letterlijk uit dit boek afkomstig zijn. Ook sprookjes en verhalen, befaamde rotsen en historische plaatsen zijn vaak rechtstreeks terug te voeren tot dit interessante boek. Er valt natuurlijk nog heel veel meer na te vorsen in de (oude) Koreaanse geschiedenis, maar dit vond ik toch te aardig om het niet te noemen in deze maandbrief.

De laatste aanloop tot de verkiezingen

Het onwaarschijnlijke gebeurde toch! Niet gehinderd door enige vooruitziende blik kozen de oppositiepartijen ervoor de impeachment procedure voor President Noh door te zetten en ze duldden daarbij geen dissidenten: partijleden die niet voor de impeachment wilden stemmen, konden de partij verlaten! Zelfs de jongere meer progressieve leden van de GNP en MDP lieten zich door de oude garde overhalen en riepen daarmee de schande over zich uit wat onmiddellijk na het gebeuren over het hele land werd uitgeschreeuwd. Schaarde zich voor de impeachment nog zo n kleine 60% van de bevolking achter President Noh, na het schandalige gebeuren zelf (13 uur onafgebroken rechtstreekse TV-beelden) brak de hel los en nu zijn hele bevolkingsgroepen de straat op gegaan en staat 70% achter de president! Dagelijks zijn er nu (vreedzame) demonstraties waarbij kaarsen worden aangestoken. Het kan verkeren en voor mij is het nog steeds volstrekt onbegrijpelijk dat de oppositie zoiets niet had voorzien! Een behoorlijk gebrek aan realistische inschattingsvermogen en geen voeling met de meerderheid van de Koreanen is voorlopig mijn conclusie. N.b. onze Koreaanse lerares die tot nu toe werkelijk geen enkele politieke belangstelling had is nu een fanatieke Noh aanhanger geworden! Het lijkt alweer een beetje op de Worldcup stemming! Kijken of ze het tot 15 april, de verkiezingsdatum, kunnen volhouden.

Gumi, 1 april 2004
Jos en Trees Henrichs