Zofona > Zofona Seoul > Stories: English and Dutch > Jos en Trees, 3 jaar Korea > verhalen 2004 > nr 36 dec. 2004

nr 36 dec. 2004

Maandbrief 20041201

De novembermaand was dit jaar voor het grootste deel -SuperSlim Project- maand. Daarnaast maakten we in de weekends toch ook enkele uitjes: een gezamenlijke tocht met Frans en Ria naar de Westkust en in het laatste weekend uiteindelijk een klim naar Gatbawi, wat er tot nu toe nog niet van gekomen was. Het weer hield zich keurig aan de regels: blauwe lucht, s morgens fris tot aan het 0-punt, s middags temperaturen die aan het eind van de maand nog opliepen tot 16 graden en mooie zonsondergangen.

Dit maandverslag is trouwens de 36ste editie en een derde impressie van het herfstseizoen in Korea.

Het SuperSlim project

Een buitengewone ervaring is het, midden in een project te zitten waarvoor onze collega's in Gumi zich de klok rond uit de naad werken en waarbij het top management iedere dag komt kijken of het niet nog sneller kan. Nog nooit zoiets meegemaakt en het is fascinerend, maar beangstigend tegelijk. Het project heeft absolute prioriteit bij alle betrokkenen en ik schaam me haast als ik als eerste 's avonds (rond half negen) naar huis ga. De rest werkt gewoon door en slaapt zelfs af en toe in de speciaal hiervoor ingerichte slaapkamer naast ons kantoor. Vraag niet hoe het met het familieleven van de jongens is, want dat is er dus gewoon niet. Ook niet in de weekends, want de werkweek is nu ma, di, wo, do, vr, vr, vr en weer ma. Dit dus sinds 23 augustus, toen we tot TDR project werden gebombardeerd. We verwachten begin december weer naar een beetje normaal werkregiem te kunnen teruggaan. Een schrale troost is dat onze machtige concurrent SDI (Samsung) er niet beter voorstaat. Zij hebben begin dit jaar de uitdaging van ons aangenomen en zijn vastbesloten nog eerder dan wij op de markt te komen met dit veelbelovende product. SDI mist echter de technische diepgang die wij in Eindhoven de afgelopen jaren denken te hebben opgebouwd. We zijn er verder zeker van dat geen enkele andere beeldbuizenmaker in de wereld deze ontwikkeling kan volgen, wat voor ons bedrijf een groot voordeel kan opleveren als het product inderdaad succesvol wordt! Zo zie je concurrentie in zijn uiterste consequentie werken: degene die de race niet volhoudt, zal moeten uitstappen en de Koreanen met hun discipline en werkethos zijn niet van plan op te geven. Dan maar een paar maanden geen gezinsleven. Hier gebeurt dus precies wat ons management een jaar geleden had gehoopt: een combinatie van een theoretisch buitengewoon goed onderbouwd ontwerp uit Eindhoven en de onwaarschijnlijke werkdiscipline in Gumi. Om geen tijd te verliezen is de standaard werkvolgorde in Gumi overigens gewijzigd. Normaalgesproken komt de fabrieksorganisatie pas in actie als de ontwikkelafdeling heeft aangetoond dat het ontwerp in de praktijk aan de eisen voldoet. Deze keer werkt men parallel: de fabriek wordt opgebouwd en het proces uitgeprobeerd terwijl het ontwerp nog verbeterd wordt. Dit is zeer ongewoon in Gumi en wordt alleen onder speciale omstandigheden gedaan. De resultaten blijven overigens niet uit: ik kan hier vast melden dat we grote vooruitgang boeken en het project zeer waarschijnlijk binnen de afgesproken tijd af kunnen ronden.
Een tweede bijzonderheid bij dit project is de samenwerking met LG Electronics, de eerste klant die de SuperSlim beeldbuis koopt voor hun Televisie apparaat. In dit speciale project blijkt de normale leverancier-klant verhouding sterk te vervagen. Natuurlijk liggen er keiharde eisen voor kwaliteit op tafel, maar de ontwikkeling van het televisieapparaat en het nieuwe -moederbord- gaat 24 uur per dag door, waarbij onze Frans hun enkele essentiële elektronische schakelingen leert en met hun mee soldeert aan het prototype. Gedurende mijn jarenlange samenwerkingservaring met Philips Consumer Electronics heb ik zoiets met zo n snelheid nog nooit meegemaakt. In september was er nog niets en nu zou ik niet verbaasd zijn als de eerste SuperSlim TV s begin januari hier al in de winkels zouden staan! Helaas kan ik op het moment niet meer detailinformatie geven, omdat onze concurrent Samsung alle informatie die wij rondsturen (waarschijnlijk dus ook deze maandbrief) nauwkeurig schijnt te analyseren! Er zijn informatiebeveiliging systemen aangebracht om het lekken zo goed mogelijk tegen te gaan en pas geleden heb ik 2 documenten moeten tekenen (in het Koreaans en daarna omdat ze mijn talenkennis waarschijnlijk niet vertrouwen ook in het Engels) waarin ik zweer dat ik geen tekeningen of andere bedrijfsgeheimen naar de concurrent zal doorspelen. Zo wordt het nog extra spannend, want in Korea geldt het als een afgang voor LG als Samsung eerder op de markt is en andersom! Blijf duimen dus!

Frans en Ria weer in Gumi

Hoewel Frans officieel met pensioen is gegaan, heeft men hem gevraagd nog enkele maanden te helpen met het ontwerpen van de speciale elektronische schakelingen in het SuperSlim televisieapparaat. En wel voor de Koreaanse TV maker LG Electronics, die van plan is als eerste met een SuperSlim TV op de Koreaanse markt te komen! Frans heeft daarin toegestemd en samen met Ria kwam hij eind oktober voor 2 weken en later nog een week in zijn eentje naar Gumi om tot laat in de avonden en deels in de weekenden te werken. Ondertussen hadden Trees en Ria natuurlijke een prachttijd: in het mooie herfstseizoen brachten ze samen met Kirsten verrassingsbezoeken aan hun gemeenschappelijke vriendinnen en maakten ze uitjes in de omgeving. Een welkome gaste dus in een tijd dat ik pas laat thuis kon komen.
Het laatste weekend was het werk voorlopig af en hebben we een flinke tocht gemaakt naar Byeonsanban-do, het schiereiland aan de Westkust waar Frans en Ria nog niet eerder waren geweest. Buitengewoon genoeglijk met fantastische verse garnalen en heerlijke rauwe vis. s Avonds belandden we daarvoor in een restaurant waar een groot gezelschap ons luid verwelkomde en zich met ons verbroederde, waarna we onder veel gelach ettelijke flessen drank kregen aangeboden. Behoorlijk vrolijk geworden staken we daarna wat vuurwerk af, wat tot vermakelijke plaatjes leidde!

Na een nacht in 1 van de plaatselijke motels (met duizend en een nacht torentjes) besloten we zondagmorgen in het Naejang-san Nationaal park te gaan wandelen dat vooral in de herfst uniek mooi is vanwege de grote aantallen Japanse esdoorns. Helaas, dit stond kennelijk ook op de agenda van een groot deel van de Koreaanse bevolking, zodat we s morgens al om half 10 op 6km voor de parkeerplaats volkomen vast in een file zaten. Rechtsomkeert dus (een absoluut on-Koreaans besluit: die zouden desondanks de hele dag in de file blijven staan) en op zoek naar een goed alternatief. We vonden in die buurt het ons nog onbekende Provinciale Park Moak-san met de prachtige Geumsan tempel.

Ook hier waren de herfstkeuren subliem, maar omdat het iets minder fameus is dan Naejang, komt hier maar een fractie van de bezoekers: een verademing!

Frans had ondertussen een flinke verkoudheid opgelopen (waarschijnlijk van mij overgenomen), maar toch was dit weekend erg geslaagd en een prima manier om even uit de niet aflatende werksfeer te komen.

Pannenkoeken in Areumdaun jib

Met Olle en Kirsten, onze mede-Nederlanders in Gumi, hebben we ook twee kookliefhebbers in de buurt gekregen. Verscheidene weekends hebben we al genoten van exclusieve en lekkere gerechten die we onder leiding van Olle met zijn vieren in elkaar zetten tijdens culinaire zondagavonden. En toen kregen we zin in pannenkoeken. Frans en Ria waren er ook en samen met Nigel waren we met 7 mensen die we pas na ongeveer 50 pannenkoeken konden laten stoppen met eten. Frans, Olle en ik werkten meer dan een uur aan de 21cm dikke stapel van kaas, spek, appel en naturel pannenkoeken, uiteraard tot groot ongeduld van de anderen. Toen we tenslotte volgegeten waren, bleef er uiteindelijk 1 pannenkoek over… De foto tegen het eind van de vreetpartij, spreekt voor zichzelf.

Kookles

Naast het schilderen leert Trees samen met Kirsten op vrijdag ook Koreaanse gerechten klaarmaken. Dat doen ze bij een vriendin die daar werkelijk heel veel werk in steekt, zodat de resultaten ook echt de moeite waard zijn. De laatste keer moesten ze Gu jeol pan klaarmaken: kleine ronde pannenkoekjes, omringd door een negental kleurige ingrediënten, zoals garnaal, wortel, eigeel, eiwit enzovoort. De bedoeling is dat je zo n pannenkoekje op je bord neemt en er de negen verschillende ingrediënten oplegt, waarna je het geheel oprolt en eet. De kunst is natuurlijk dit te doen zonder je vingers te gebruiken.

College geven bij de Yeungnam University

Voor de tweede keer vroeg professor Park me samen met hem een college Engelse Communicatie te verzorgen voor zijn studenten. Hij bezwoer me niet te veel voor te bereiden en vooral over mijn ervaringen te praten hoe ik met Koreanen had leren communiceren. De bedoeling was dat de studenten tevoren vragen zouden bedenken en dat het dus een soort Engelse conversatieles zou worden. Ik had mijn eerdere presentatie opgepoetst over de verschillen die ik had geconstateerd tussen het werken in Gumi en dat in Eindhoven. Ook had ik nu enkele slides met opmerkingen over het begrijpen van mensen die vanuit hun cultuur een geheel verschillend referentiekader hebben. Uiteindelijk bleek ik twee colleges te moeten geven: 1 voor een groep van 60, waaronder een 15 tal Chinese en Japanse studenten en een tweede voor een andere groep van 40 Koreaanse studenten die, volgens prof. Park, nodig eens blootgesteld dienden te worden aan een echte buitenlander… De eerste groep was goed in Engels, was ook zeer geïnteresseerd en stelde verscheidene vragen (vooral door enkele slimme Chinese MBA studenten). De tweede groep kreeg de opdracht aantekeningen te maken voor een werkstuk de week erna en het college werd ook niet vertaald: ik denk dat minder dan de helft van de studenten het verhaal heeft kunnen volgen. Afijn, ikzelf ervoer het geven van deze (vrijblijvende) colleges als heel verfrissend en ik kreeg er flink wat extra energie van!

Presentatie voor de Gumi International Display Conference

Ja, en toen kreeg ik een vraag van Professor Chang van de Kumoh Universiteit in Gumi om een presentatie te houden over -de Beeldbuis- voor een 2-daagse conferentie. Hij had geprobeerd daarvoor Daniel te strikken, een oude rot in het beeldbuizenvak die inmiddels met pensioen is, maar deze had niet de mogelijkheid hiervoor naar Korea te komen. Ik was duidelijk tweede keus… Afijn, ik zei uiteindelijk toe in de veronderstelling dat ik 3 weken voorbereidingstijd zou hebben, wat wel nodig was in deze drukke tijd. Een dag later kreeg ik echter een dwingend briefje van de organisatie dat ik de presentatie in een week af moest hebben vanwege de vertaling enzo. Ik sloot uiteindelijk een deal voor twee weken en leverde een verhaal in over de nog steeds veelbelovende toekomst van de goede oude beeldbuis. Daarna bleek pas dat het ging over de eerste Gumi Internationale Display Conferentie (Indicon 2004) die in het Century hotel werd gehouden en gesponsord werd door de gemeente Gumi en de Provincie, vooral om Gumi meer bekendheid te geven en het nieuwe Industriele complex te promoten (zie de advertentie juist onder die van een insectenbestrijdingsfirma).
Hierbij moet ik even opmerken, dat Gumi in de wereld toch een unieke plaats heeft weten te bemachtigen als het Mekka van de Displays! 30% van de LCD’s, 15% van alle beeldbuizen en nog eens 20% van de PDP's komen op dit moment uit Gumi, wat nauwelijks iemand weet: Gumi staat echt nog niet op de wereldkaart! Dus de burgemeester was er alles aan gelegen om voorlichting te geven en buitenlanders attent te maken op investeringsmogelijkheden hier. Je herinnert je vast mijn verhaal van vorige maand, waarin buitenlandse ondernemers en ambassadepersoneel naar Gumi (en naar de Jiksi tempel) werden gelokt om het wonder Gumi van nabij te komen zien. In mijn ogen zijn deze acties zeer legitiem. Echter, voor het organiseren van een echte Internationale Display Conferentie in te toekomst zal aanzienlijk meer moeten worden gedaan dan dit (eerste) jaar, dat duidelijk een eerste poging was, hetgeen ook door de organisatie werd toegegeven.
Toch bleek het wel aardig te zijn, want er waren verhalen van Budi S. (hoofd technologie van LG Philips LCD), ene Mr. Ryu (ontwikkelbaas van LG PDP) en Prof. Chang (Directeur van de Kumoh Universiteit) en samen met mijn verhaal ontstond er toch iets van een discussie over de toekomst van Displays.
Voor de niet insiders: in een LCD (Liquid Crystal Display) zijn de beeldelementjes gemaakt in een sandwich van twee dunne glasplaten en een speciale vloeistof (vloeibaar kristal). Minieme transistoren maken deze al dan niet licht doorlatend. Achter de -sandwich- bevindt zich een sterke witte lichtbron en voor ieder beeldelementje is een kleurfilter gemonteerd. In een PDP (Plasma Display Panel) zijn het gas gevulde beeldelementjes tussen twee glasplaten die een fosforescerende stof bevatten en licht uitstralen door elektrische ontladingen. In een beeldbuis stralen drie bundels elektronen lichtgevende fosforen aan. Deze electronenbundels worden door een elektromagnetisch afbuigspoel van links boven naar rechtsonder bewogen. Een metalen schaduwmasker binnenin de beeldbuis zorgt ervoor dat elke bundel slechts 1 kleur fosfor kan aanstralen. De LCD industrie claimt alle beeldmaten te kunnen maken, maar is terughoudend in het gebied tussen 14 en 30 inch, die ze toch aan klassieke beeldbuizen over moeten laten. PDP is heel duidelijk alleen geïnteresseerd in de grote maten vanaf 40 inch. En wij denken dat beeldbuizen de komende 10 jaar toch in zo n 80% van alle TV s toegepast zullen blijven, omdat de meeste mensen nu eenmaal voldoende hebben aan een werkende TV voor de laagste prijs! De hele mooie LCD en PDP schermen laten we graag over aan de 20% mensen die heel veel geld willen betalen voor een Display. Let wel, we maken als LG Philips Displays ongeveer 30% van de in totaal 180 miljoen TV beeldbuizen in de wereld! Me dunkt, een niet onaanzienlijk bedrijf, wat we graag nog een lange tijd zo zouden willen houden.

Gatbawi

Boven op 1 van de toppen in het Palgong gebergte, aan de Noordoostkant van Daegu, staat sinds de 9de eeuw een bijzonder Boeddhabeeld, waar gedurende de examentijd (de tijd voor 6 november) duizenden moeders naartoe klimmen om te bidden voor het succes van hun kind. Het ligt op 851m hoogte en de klim begint op 350m bij een dorpje dat helemaal van de Gatbawi wandelaars leeft.

Het is een van de twee toeristische hoogtepunten in het Palgong gebergte naast de mooie Dongwasa tempel. De wegen er naartoe zijn omzoomd met Japanse esdoorns in allerlei varianten, wat vooral in de herfst een feeeriek schouwspel oplevert (zie maandbrief 1 december 2003). Wij waren echter nog nooit naar het beeld toe geklommen, omdat de hoogte en de trappen er naartoe nogal afschrikwekkend leken. Toch moest het ervan komen en het was inderdaad de moeite waard! Ook deze keer waren er honderden gelovigen naartoe geklommen om op gebedsmatjes de speciale diepe buigingen te maken, terwijl een monnik aan het zingen was en zichzelf begeleidde met een hol houten instrument. Het beeld kijkt uit naar het Oosten, waar het net als vroeger in de Seokuram grot in Kyongju, door de vroege ochtendzon wordt verlicht en heeft een speciaal plat hoofddeksel, wat ik nog nergens zo heb gezien. Al met al was het een heerlijke wandeling met een interessant hoogtepunt, dat we voordat we definitief terug naar Nederland gaan toch nog graag wilden zien.

Dat was het weer voor deze maand,

Gumi, 1 december 2004,
Jos en Trees Henrichs