Zofona > Zofona Seoul > Stories: English and Dutch > Jos en Trees, 3 jaar Korea > verhalen 2004 > nr 35 nov. 2004

nr 35 nov. 2004

Maandbrief 2004-11-01

Het blijft ook voor ons verrassend hoeveel nieuwe dingen wij blijven ontdekken. Deze maand een onwaarschijnlijk aantal gebeurtenissen buiten het werk, zodat de brief deze keer wat langer uitvalt dan gewoonlijk. Vooral het verblijf in de Jikji-sa tempel gedurende een dag en een nacht, was een heel bijzondere gebeurtenis. Oktober is een maand van heerlijk fris weer met strakblauwe hemel en zo n 20 graden s middags, wat een mens veel energie geeft.

SuperSlim en DEG

Deze maand moesten we een nieuwe mijlpaal bereiken volgens de normen van Gumi. Hoewel er heel hard gewerkt wordt zowel in Gumi als in Eindhoven zijn er in dit stadium nog voldoende problemen die veel aandacht vragen. Echter, het vertrouwen in de goede afloop is groot en het Gumi management besloot dan ook alle activiteiten met spoed voort te zetten om de productie voor te bereiden en niet te wachten op de laatste puntjes op de i in de ontwikkeling. We werken nu dus parallel aan de kwaliteit van de nieuwe buis en aan de nieuwe productielijn. De tijd dringt, want onze concurrent Samsung SDI blijkt ook grote voortgang te boeken en onze potentiele klanten blijken steeds enthousiaster te worden (maar tegelijkertijd ook steeds kritischer). De SuperSlim beeldbuis vraagt ook veel extra aandacht bij het ontwerp van de TV zelf. Daardoor blijkt onze Frans, die nota bene al met pensioen is, nog steeds onmisbaar te zijn! Hij is nu tijdelijk ingehuurd om onze belangrijkste klant in Korea te ondersteunen met het ontwerp en we zullen hem dan ook weer geregeld in Korea zien. De druk op de ontwikkelorganisatie is groot. Daarbij is een groep Koreanen en Eindhovenaren ontstaan, die met al hun energie proberen dit project tot een goed einde te brengen. Daaromheen bevinden zich de managers die zich in een strijd bevinden tussen de Koreaanse en zeg Europese belangen, waarbij het vinden van een aanvaardbare balans moeilijk is en blijft. Ikzelf heb de illusie dat het huidige samenwerkingsproject een van de sleutels is tot het vinden van die balans. Zeker de komende twee jaar zullen we nog een aantal van deze projecten hebben, een kans die we moeten aangrijpen om een gezonde samenwerkingsbasis te ontwikkelen. Het slagen van dit eerste project lijkt daarvoor cruciaal.

Nogmaals een beklimming van de Geumo-san

Het eerste echte herfstweekend met glasheldere lucht en lage luchtvochtigheid stelde ik Nigel voor het heuveltje te beklimmen dat recht voor zijn appartement ligt. Wij noemen het de cameraberg vanwege de surveillance camera op de 280m hoge top. Dit was Nigel s eerste beklimming in Korea en mede vanwege de zeer aangename atmosfeer bleek het een peulenschilletje.

Het zicht was extreem goed en met telelens heb ik natuurlijk weer eens wat panorama opnames gemaakt van Gumi en omgeving, waar de rijstvelden op het moment prachtig van kleur zijn. Omdat het klimmen vrij gemakkelijk ging, stelde ik voor de volgende dag de Geumo-san te proberen en zo lieten we Trees zondagochtend een beetje verkouden achter en gingen naar boven voor Nigels eerste Geumo-san beklimming.

Het eerste deel tot de waterval kregen we bij toeval gezelschap van Goodman, een vorige HRM manager van Gumi, die nu baas is van het LG Learning Center. Daarna gingen we alleen verder en bereikten we in een redelijke tijd de top voor de verplichte foto. Onderweg werden we zoals gebruikelijk verschillende keren aangesproken, maar ook kregen wij van drie enthousiaste dames zoete aardappels en vruchtendrank aangeboden! Aardig was dat Trees ons kon zien zwaaien op de top via de telescoop vanaf ons eigen balkon: zo helder was het die dag. Mijn 5de beklimming inmiddels, maar Nigel heeft nu ook een streepje staan!

Prachtige film en een tochtje naar de opnamelocatie

-Lente, zomer, herfst, winter en weer lente- is de titel van een prachtige film, gemaakt door de in Korea zeer bekende maar (nog) niet zo beminde regisseur Kim Ki Duk. Een film over de basale menselijke drijfveren in het kader van de Boeddhistische filosofie dat het leven een cyclische herhaling is. Het speelt op een plaats, een meertje tussen beboste bergen, waarin voor de gelegenheid een drijvende tempel is gebouwd. De sfeer, het verhaal en de personen vormen een onwaarschijnlijk mooi geheel en fascineerde ons vanaf het begin.
Onderzoek leverde een website op met achtergronden over de film en een interview met de regisseur, waarin de naam van het meertje werd genoemd. Na enig verder onderzoek kon ik het meertje ook lokaliseren en wel in het ons al bekende Juwang gebergte op 2 uur rijden van Gumi! Natuurlijk konden we toen de verleiding niet weerstaan de filmlocatie op te gaan zoeken. Het enige wat er mankeerde was het tempeltje, dat na het maken van de film moest worden verwijderd uit het Nationale Park. Verder was het prachtig en op enkele plaatsen was de sfeer van de film bijna voelbaar! Het kleine stuwmeertje dateert uit 1740 en de speciale waterminnende bomen (een wilgensoort) staan er al bijna 200 jaar. Het bleek ook een geliefde plek voor wandelaars, die daar net zo genoten van de verstilde schoonheid als wij.

Huwelijk van Jina in Seoul

Drie jaar geleden bekende Jina ons al dat ze op zoek was naar een echtgenoot, wat zeker niet eenvoudig leek omdat Koreaanse mannen naar haar zeggen niet graag omgaan met hoog opgeleide vrouwen. Nu plotseling vertelde ze mij met stralende ogen dat ze ging trouwen met een jongen uit Seoul en dat de wederzijdse ouders hun instemming hadden gegeven! Uiteraard waren we uitgenodigd en voor de gelegenheid had ze een hele bus gecharterd om ons en andere collega s uit Gumi in 4 uur naar Seoul te vervoeren. Zoals te doen gebruikelijk (het is niet de eerste keer dat we een Koreaans huwelijk meemaken) vond de plechtigheid plaats in de zg. Wedding Hall, een enorm gebouw met vele trouwzalen en een groot restaurant waar de honderden gasten van de vele parallelle huwelijken hun honger konden stillen. Eerste moesten we trouwens voorbij de balie met de administrateur van het huwelijk, die een voor een de verplichte gift enveloppen incasseerde, de inhoud ervan telde en die keurig bijschreef op een lijst.

Uiteraard moest de man geholpen worden onze namen in de daarvoor bestemde hokjes te schrijven, want die pasten natuurlijk niet precies in het 3-karakter vak voor de gebruikelijke Koreaanse namen! Afijn, het bedrag paste wel in het rijtje (tussen de 50 en 100000 won) en daarop ontvingen we 2 tegoedbonnen voor het buffet. Vervolgens vonden we Jina en haar bruidegom midden in een fotosessie, waarbij ik ook gebruik kon maken van de gelegenheid om een aantal plaatjes te schieten van het nogal nerveuze maar gelukkige paar. De huwelijksvoltrekking zelf is een betrekkelijk saaie gebeurtenis, waarbij een bekende van de familie een lang verhaal houdt, waarna de rookmachine mistige wolken begint uit te braken om de fotograaf speciale plaatjes te laten schieten. Vervolgens moet iedereen op de foto (alle huwelijksfotografen werken met grote ouderwetse platencamera s) in nauwkeurig omschreven groepssamenstellingen: familie, vrienden van hem, van haar, zussen, etc. Hierna kregen wij nog de gelegenheid het meer folkloristische deel te volgen waarbij het paar in traditionele kledij een ceremonie doet met de ouders. Alles bij elkaar duurde het hele gebeuren anderhalf uur, waarna we de bus weer in gingen voor de 4 uur durende terugreis naar Gumi.

Jipteree bij Jaap en Vivian

De LCD expats hebben een appartement betrokken aan de -Gumi-zijde- van Daegu, ongeveer 30 minuten rijden. Via een collega (de hem aangewezen -buddy-, die moet helpen met praktische zaken) hadden zij uiteindelijk een kok gevonden die voor de gelegenheid meerdere speciale goed smakende gerechten had gemaakt. Hun uiterst luxe appartement (een in Korea fameus Lotte Castle) kende alle moderne snufjes tot en met een aparte LCD televisie in de keuken, VDSL internet, kimchi koelkast, (af)wasmachines, extra keuken op het balkon, knopje in de huiskamer om de lift op te roepen en een systeem, waardoor de bewaking iedere menselijke beweging in alle kamers kon opmerken als ze niet thuis waren. Kortom, ongekend in Gumi, een echt grootstadse woonluxe, waar we uiteraard niet jaloers op zijn, maar toch is het leuk! Een van zijn collega s had zijn vrouw en kinderen meegenomen, ongebruikelijk in onze wat behoudende omgeving, maar kennelijk niet vreemd in de moderne LCD wereld! Deze housewarming party gaf ook een welkome afwisseling met het lange werkregiem dat nu al bijna 2 maanden duurt.

Jeju-do

In oktober was ook onze 10 jarige huwelijksdag. Roos en Bas stuurden ons een prachtige Orchidee en wij namen de gelegenheid te baat om er weer eens een lang weekend echt tussenuit te gaan! Voor deze keer lieten we ons eens verrassen met een luxe verblijf in het Hyatt Regency hotel dat op een klif aan de uiterste zuidkust aan de Stille Oceaan ligt. Hee-Ah Kim, de Engelstalige gids tijdens ons eerste Jeju verblijf, was heel blij dat ze voor ons het hotel mocht boeken en een auto huren: zelfs na al die tijd herkende ze mijn stem al na twee woorden! We hadden een kamer met prachtig balkon aan de -bergzijde- van het hotel (de prijs voor -Ocean view- vonden we uiteindelijk toch te gek voor 3 nachten), maar s morgens konden we op het terras voor het restaurant wel ten volle van oceaan, palmen en zon genieten en s avonds was er life muziek door een mooi en professioneel Filippijns paar.

Verder zullen we kort zijn over het jullie inmiddels overbekende Jeju! De eerste dag hebben we een deel van de Halla berg beklommen die in schitterende herfstkleuren was getooid en ook moesten we natuurlijk een rauwe Hwang Dom eten (gerenommeerde vissoort op Jeju) met zicht op de Sunrise piek. Verder hebben we voor het eerst de replica van het 17de eeuwse Nederlandse schip de Sperwer bezocht aan de kust op de vermeende strandingplaats van Hendrick Hamel.

Dit schip met museum, dat vorig jaar in het kader van het Hamel jaar was gebouwd, wilden wij natuurlijk zien, maar het museum bleek te zijn gesloten! In mijn beste Koreaans lukte het me echter de bewaker over te halen ons toch binnen te laten: als enige! De inhoud was niet zeer bijzonder, maar toch: het verhaal van de stranding werd met beelden verteld, er draaide een film waarin de conclusie getrokken werd dat Korea toen zijn kans had gemist en Hiddink werd er geeerd voor zijn bijzondere verdiensten met een groot bronzen tableau. Vanaf het bovendek hadden we een aardig zicht op de woeste zee, want het waaide stevig. Daar keken we ook neer op een vuistballende Hiddink, voor wie ze hier een soort standbeeld hebben opgericht!
Op aanwijzing van de website van Henny Savenije zijn we daarna op zoek gegaan naar de echte strandingplaats van Hamel, die volgens een recent gevonden authentiek geschrift helemaal aan de westkust bij Gosang zou moeten liggen. We denken het gevonden te hebben, maar echt zeker zij we natuurlijk niet, want een bordje staat er echt niet bij.
Tenslotte hebben we de buitengewone bunjae (bonsai) tuin bezocht, waar ik twee jaar geleden een kwartier en Trees nog helemaal niet was geweest. Deze keer hebben we er uitgebreid in rondgekeken, hebben het levensverhaal van de stichter gelezen en zelfs met hem kennisgemaakt, net nadat hij afscheid had genomen van een zeer hoog gezelschap van een Chinese minister met zijn 20 leden tellende gevolg. Het doet je werkelijk iets als je een 60 cm hoge perenboom ziet die een stamdiameter heeft van meer dan 40 cm en enkele volwassen peren draagt. Daartoe is die boom vele tientallen jaren lang (sommige bomen waren ouder dan 150 jaar) dagelijks met heel veel aandacht verzorgd.
Samenvattend over Jeju moet ik zeggen, dat we er vooral lekker van hebben genoten en heerlijk hebben uitgerust.

De eerste kraanvogels gearriveerd

Vanzelfsprekend keken we ook dit jaar weer uit naar de aankomst van de kraanvogels aan het eind van oktober. Kennelijk was iedereen in Gumi het vergeten, want er stond werkelijk niemand toen wij op 22 oktober voor het eerst een kijkje kwamen nemen op de gebruikelijk kijkplaats. Deze keer terecht, want behalve de gebruikelijke eenden en reigers waren er ook nauwelijks vogels te zien: het leek wel of de natuur zich bedacht had en het dit jaar ineens anders ging... Op 24 oktober gingen we weer kijken, nu samen met Olle en Kirsten, en weer bleken wij de enige kijkers te zijn. Deze keer echter, was de rivier vol leven en klonk er luid gegak, want er stonden nu inmiddels honderden kolganzen op een zandbank in de rivier en plotseling ontdekten we ook 8 kraanvogels die in een perfect beheerste vlucht gelijktijdig landden recht voor onze neus! We waren dus de enige getuigen en genoten daar ten volle van terwijl de zon prachtig oranje onderging. Sublieme natuur als afsluiting van het weekend. We vierden het samen met een speciaal diner van kogelvis, de eerste ervaring van Kirsten met deze heerlijkheid. De komende weekenden gaan we uiteraard weer kijken in de hoop op nog zulke mooie ervaringen! Enkele foto s van deze gebeurtenis heb ik naar www.birdskorea.org gestuurd, die ze onmiddellijk heeft geplaatst in het -Latest Bird News- op 24 oktober. Later hoorde ik dat op 28 oktober een massale groep kraanvogels Gumi aangedaan had: ongeveer 2200 exemplaren waren er geland tussen s middags half 4 en 5: een zeldzame gebeurtenis waar we geen getuigen van konden zijn.

Frans en Ria weer in Korea

Voor de tweede keer na hun vertrek naar Nederland zagen we ze weer terug in Gumi. Tot grote verrassing van de verschillende Koreaanse vriendinnen hadden Kirsten en Trees een aantal ontmoetingen gearrangeerd waarbij Ria dus onverwacht verscheen. Frans werkt overdag hard aan het SuperSlim project bij onze klant LG Electronics, maar s avonds en in het weekend lijkt het weer een beetje als vanouds met uitjes naar de bergen en gezamenlijke etentjes met alle Nederlanders in Gumi!

Gumi promotie en Templestay in Jikji-sa

Via de Dutch Business Club Korea kreeg ik een uitnodiging voor een groepsreisje op uitnodiging van de gemeente Gumi ter promotie van het 4de Industriele complex dat momenteel in ontwikkeling is. Deze buitenkans liet ik me niet ontgaan en gaf me op bij de Europese kamer van koophandel in Korea (EUCCK) die de organisatie in handen had. Het programma voorzag o.a. in een bezoek aan Samsung en LGE en natuurlijk aan het nieuwe complex zelf. Ook maakte ik kennis met de burgemeester en ander officials van de gemeente Gumi, die het voor de promotie kennelijk prettig vonden een in Gumi levende buitenlander in het gezelschap te hebben. Het oorspronkelijk geplande bezoek aan LG Philips LCD was om onduidelijke redenen van het programma geschrapt. Het gezelschap kwam voor het grootste deel uit Seoul en bestond uit een internationaal groep van geinteresseerde ambassade medewerkers en industrielen, waarvan de ambassadeur van Bangladesh de hoogste positie innam. Mijn aanwezigheid was toch enigszins op zijn plaats, daar ik de enige echte buitenlander was die Gumi al 3 jaar van binnenuit kende. Ik had dan ook geen gebrek aan belangstelling en werd tot mijn verbazing voor de TV geinterviewd. Als advies bracht ik het belang naar voren van een Internationale school die een voorwaarde is om buitenlandse families voor langere tijd naar Gumi te lokken. Voor de rest zei ik Gumi, zoals ik jullie al gedurende de afgelopen jaren heb kunnen melden, een betrekkelijk ideale woonplaats te vinden.
Het eigenlijke hoogtepunt voor mijzelf was echter het vervolgprogramma, dat zich af zou spelen in Gimcheon, namelijk een tweedaags verblijf in Jikji-sa (tempel). Templestay programma s bestaan al enige jaren en zijn bedoeld om mensen een idee te geven van het leven als Boeddhistische monnik en dient tegelijkertijd als een soort retraite.

Zie www.templestaykorea.com/default_eng.asp. Het is vrij populair geworden, ook bij grote bedrijven die medewerkers er naartoe sturen. Buitenlanders doen slechts af en toe mee, hoewel daar speciale programma s voor beschikbaar zijn. Voor deze gelegenheid had zich ongeveer de helft van het gezelschap opgegeven, zodat we uiteindelijk met een groep van 15 naar de tempel vertrokken voor een werkelijk unieke ervaring. Bij aankomst werden we door de monniken en een aantal vrijwilligers en tolken opgewacht en naar ons nachtverblijf gebracht waar we onze monnikskleren konden aantrekken: een overmaat oranjekleurige broek en jas. Na een introductie werden ons de regels uitgelegd van het monnikenleven. Echter, we hoefden ons bijvoorbeeld niet strikt aan het spreekverbod tijdens het eten te houden. Daarna eerden we de geheimen van avondmaaltijd ceremonie en aten en dronken daarna volgens voorschrift onze kommen brandschoon leeg. De -afwas- bestond uit het schoonwrijven van de eetkommen met water en een stukje kimchi. Ook dit -afwaswater- dienden we op te drinken. De symbolische waarde is uiteraard dat we geen eten weggooien, een les die de Mongoolse Dr.Khuldorj deed opmerken dat we in de moderne wereld kennelijk de eeuwenoude ecologische kennis van deze monniken vergeten waren. Afijn, het eten zelf bestond uit lekkere vegetarische gerechten, rijst en soep: een goed begin! De avond werd verder gevuld met een zeer uitgebreide theeceremonie waar we beurtelings op vijf plaatsen in de grote zaal verschillende theesoorten te drinken kregen van een aantal voor deze gelegenheid in zijde geklede vrouwen. Ook kregen we allerlei koekjes en snoepjes te eten terwijl we ondertussen met elkaar kennis konden maken. Naast Koreanen waren er een Filippijn, een Tsjech, een Duitser, een Indonesier, een Duits-Chineees echtpaar met zoontje Stefan, een Française, een Mongools echtpaar en een Nederlander, ik dus. Speciaal voor deze gelegenheid had men enige extra s georganiseerd zoals een traditionele shawl dans en een theeceremonie-examen door een 5 jarige jongen in Hanbok (trad. kleding) en Joseonhoed bij de thee-meester. Ook een soort intake gesprek met een van de monniken hoorde erbij. Ik sprak met een van hen, die al 18 jaar monnik was. Na de universiteit had hij in 5 verschillende tempels gewoond en gestudeerd waarvan de laatste 5 jaar in Jikji-sa voor een opleiding tot Zen meester. Ruim na tienen gingen we naar onze slaapplaatsen, waar we met 3 personen op de grond sliepen en een kleine badkamer met toilet en wastafel tot onze beschikking hadden. Ik sliep samen met Gerhard, een Duitser die voor Tetrapak werkte en een Koreaanse tolk. Om ongeveer 3 uur in de ochtend werden we gewekt voor de eerste Boeddhistische ceremonie in de tempel. Om half 4 begon een monnik de grote trom (symbool voor alle viervoetige wezens) te bewerken, een indrukwekkende vertoning bij volle maan in de koude nacht, waarna de grote klok werd geluid (voor alle wezens onder de grond), op de houten vis werd getokkeld (voor die in het water) en op de gong werd geslagen (voor die in de lucht). Daarna de soetra s in de tempel, waarbij we allemaal diepe buigingen tot op de grond maakten, keurig de vrijwilligsters na-apend. Vervolgens een 2 uur durend Zen college met oefening. Het valt niet mee om een uur lang in lotushouding te zitten en je ondertussen te concentreren op wie je zelf bent… Het ontbijt ging precies als het avondeten, inclusief de -afwas-. Hierna, rond 7 uur, kregen we bezems om de bladeren op het enorme tempelterrein op hoopjes te vegen, waarna we weer college kregen, deze keer in de kunsthistorie van Boeddhabeelden met een diapresentatie met vele voorbeelden.

Hierna werd het tijd voor enig handwerk en voor de gelegenheid moesten we afdrukken maken van historische tegels en tableaus op Hanji (Koreaans moerbeiboompapier). Natgemaakt kun je het papier het relief van de tegel geven door met een doek bedekte handbezem op het papier te kloppen. Als het papier droog is maak je het drukwerk af door met inkt geimpregneerde tampons te gaan kloppen. Een nauwkeurig klopwerkje waar ik volgens de meester de eerste keer slechts gedeeltelijk voor slaagde. Om 12 uur was de lunch, waarna het slotritueel volgde. In de grote zaal kregen we korte toespraken van de hoofdmonnik en een Gumi official, waarna de monnik vroeg om reacties uit de zaal. Toen we in eerste instantie wat aarzelden, werd ik echter vriendelijk verzocht achter de microfoon plaats te nemen voor een afscheidsspeech. Daarna volgde Dr.Khuldorj met een pleidooi voor een industriele ontwikkeling in harmonie met de natuur, zoals de monniken dat deden. Dit Templestay programma was door de gemeente Gumi gesponsord en was daarom omgeven door een uitgebreid team van fotografen, journalisten en TV. Niet echt opdringerig, maar toch hinderlijk was het dat vooral de TV camera mij nogal opvallend volgde. Ik probeerde er niet op te letten, maar thuis kreeg ik de volgende dag een SMS je van onze Koreaanse lerares dat de monnikskleren me goed stonden, want ze had me op TV gezien. Voor wat hoort wat, kennelijk. Als het goed is worden foto s van het gebeuren binnenkort op www.eucck.org geplaatst. Ik werd uiteindelijk thuisgebracht door een Gumi official die voor het 4de Industriecomplex verantwoordelijk was. Hij beloofde me uit te nodigen wanneer er bezoek uit Eindhoven (de zusterstad van Gumi) zou plaatsvinden. Toch enigszins tot mijn verrassing was hij het die me vertelde dat er de avond tevoren ongeveer 3000 kraanvogels in Gumi geland waren, toen ik mijn ervaring van de week ervoor beschreef. De vogels vormen kennelijk een belangrijk item in de promotie van Gumi als plaats waar mens en natuur samen kunnen bestaan.

Einde van dit lange verhaal deze maand.

Gumi, 1 november 2004,
Jos en Trees Henrichs