Zofona > Zofona Seoul > Stories: English and Dutch > Jos en Trees, 3 jaar Korea > verhalen 2004 > nr 34 okt. 2004

nr 34 okt. 2004

Maandbrief 2004-10-01

Op 16 september was het precies 3 jaar geleden dat we in Korea arriveerden met een 2-jaar verblijfscontract. Inmiddels weten we dat we nog een half jaar zullen blijven, wat mij betreft om het SuperSlim project te helpen een succes te worden. Hoewel we al tamelijk veel gezien hebben in dit land, blijven we nog steeds nieuwe ervaringen op doen die ons inziens de moeite waard zijn om over naar huis te schrijven. Bij deze dus ons nieuws van september, de maand waarin de warme vochtige zomer overgaat naar de frisse heldere herfst. Ook dit jaar waren er dreigende tyfoons, maar tot ons geluk bogen ze stuk voor stuk net voor Korea naar het oosten af. Onze buren, de Japanners, hadden minder geluk: zij kregen maar liefst 7 zware tyfoons over zich heen, een absoluut record, met desastreuze gevolgen. September is ook de maand van Chuseok, de langste Koreaanse vakantie, waarin iedereen zijn ouders bezoekt en de voorouders eer bewijst. Omdat dan iedereen op de weg is, staat het land vol met files. Bovendien zagen wij kunst uit de oude wereld: ter ere van Salvador Dali die 100 jaar geleden geboren werd, was er in Daegu een vrij uitgebreide tentoonstelling.

DEG

In my last monthly letter, I wrote about our emergency work schedule and that all people in the lab had to work until 10 PM during the month of September. Later in the month this schedule was changed into 9 PM, but extended to many more workers in the Plant and lasting until the end of October! This measure was taken to focus all people on our important tasks, not the least on the SuperSlim project. Three years ago, I remember a similar measure, based on the bad condition of our company at that time. So, this is not new and most Korean housewives adapt themselves to this situation, although they are not always happy with it, of course. Sometimes they move to their mothers house or have fun with their friends. For Trees this is not so easy, so I made a compromise and worked mostly only until about 8 PM in the office to have at least some -quality time- together. Before the measure, the SuperSlim project members already worked until late on a voluntary basis if this appeared to be necessary. Now, others are more or less forced to do it also, because if they dont comply, they fear a lower evaluation, with consequences for promotion and opportunities to get other jobs. At the end of the year, maybe some extra salary will be paid, but it is difficult to judge whether this compensates for the lack of family life (seen from a Western point of view). Anyway, this is how it works in most Korean companies and because the competition is fierce, hardly anybody dares to do it differently. In our case, it is Samsung SDI who must be beaten with all means.

Het SuperSlim project

Het project is nu in de overdrachtfase, waarbij Eindhoven de laatste design details moet testen, terwijl Gumi de proeflijn aan het opbouwen is. Uiteraard een periode van vallen en opstaan, zoals bij ieder project. De eerste buizen zijn nu ook in Gumi gemaakt, zodat we nu ook hier stap voor stap verbeteringen kunnen invoeren. Ondertussen heeft het nieuwe product een belangrijke positie ingenomen als onderdeel van de nieuwe strategie van ons bedrijf, genaamd -New Game-. Dit geeft extra stimulans en druk op de ontwikkelorganisatie. Inmiddels zijn dan ook nieuwe projecten gestart voor de ontwikkeling van SuperSlim buizen met andere beeldmaten. Het interessante punt blijft dat Eindhoven noch Gumi deze buizen in zn eentje kan ontwikkelen. Beide organisaties bezitten onmisbare en specifieke kennis en ervaring. Ook de nieuwe projectteams beginnen nu te ontdekken dat samenwerking absoluut noodzakelijk is, hoe moeilijk soms ook! De druk van de Koreaanse organisatie om toch alles zelf te doen is daarbij erg groot, maar met druk alleen ontwikkel je geen SuperSlimbuis: je hebt ook de kennis nodig. Mijn werk is ook hierbij weer het zoeken naar een werkbare en efficiente manier van samenwerken, waarbij deze keer weer meer en andere collega s betrokken zijn.

Jipteree bij Olle en Kirsten

Jullie weten inmiddels al dat het geven van een Jipteree (housewarming party) hier onvermijdelijk is. Het andere Expat-stel in Gumi, collega Olle en Kirsten hadden dan ook een paar koks ingehuurd om het noodzakelijke Koreaanse eten klaar te maken. Net als door onze kok drie jaar geleden maakten deze dames heerlijke gerechten, maar in de gebruikelijke (te) grote hoeveelheden, want niets is hier erger dan een tekort! De gedachte dat elders in de wereld honger wordt geleden moet je proberen uit je hoofd te laten...

Weer een Nederlandse expat erbij!

Sinds 1 september is het Nederlandse contingent in het gebied alweer uitgebreid, nu met Jaap die met zijn vrouw Vivian in Daegu is gaan wonen. Jaap is werkzaam bij LG Philips LCD en woonde hiervoor in Hongkong. Daarvoor heeft hij net als ik een tijd in Heerlen gewerkt, zodat we een aantal gemeenschappelijke kennissen hebben.
Natuurlijk lopen hij en Vivian net als wij en iedere buitenlander in Gumi tegen dezelfde dingen aan en het is ook iedere keer een bron van vermaak onze ervaringen uit te wisselen. Iedereen reageert er anders op, maar Jaap lijkt tot nu toe wel plezier te hebben in de cultuurschokken die hij te verwerken krijgt. Binnenkort geeft hij ook een Jipteree, dus hij is ook al op zoek naar een kok!

Formulieren in Korea

Iedere maand krijgen we van gas, elektriciteit en telefoonmaatschappijen heel keurig de afrekening. Met deze afrekeningformulieren is iets merkwaardigs aan de hand, want om de paar maanden blijkt de lay-out totaal veranderd te zijn. Ik heb het dan over de kleur, de indeling, de plaats van de bedragen, het historische overzicht, kortom alles wat te wijzigen is! Soms lijkt de verandering geslaagd, in de zin dat ik in een blik kan zien wat we de afgelopen maand verbruikt hebben, maar meestal is het weer een hele uitzoekerij! Koreanen houden van snelle veranderingen, maar deze wijzigingen lijken mij volstrekt nutteloos en slechts een vorm van werkverschaffing.

Anmyon-do tijdens Chuseok (Oogstfeest)

Hoewel het verleidelijk was om tijdens deze -lange- Koreaanse vakantie het land te ontvluchten (vorig jaar zijn we in deze tijd naar China gegaan) hadden we dit jaar besloten om het ons nog onbekende eiland Anmyon-do te bezoeken aan de verre Westkust.

Twee jaar geleden zouden we er tijdens de Floritopia heengegaan zijn met vrienden uit Daejeon, maar de ferry kon niet uitvaren vanwege de dichte mist. Deze keer hadden we via een collega op de gok een pension geboekt via internet (zie www.anmyondo.com/store/sminbak/solsoup/menu001.asp en reden er zaterdag in 4,5 uur met de auto via de brug heen. Onderweg passeerden we twee afsluitdijken van reclamatieproject Seosan A en B. Deze dammen kwamen tot stand door een van de beroemde heldere ideeen van Chung Ju-yung, de oprichter van Hyundai (zie ook de maandbrief van 1 januari 2004). Omdat de dammen niet gesloten konden worden vanwege de sterke getijdenstroom hier, kwam hij op het idee een van zijn supertankers voor het gat te leggen en de dijk af te maken in de luwte van dat enorme schip! Deze truc slaagde wonderwel en is meerdere keren op andere plaatsen herhaald. Iedereen in Korea kent dit verhaal en nu hebben wij de plek zelf gezien. Het afgesloten gebied is nu een enorm rijstveld (na jaren problemen met de ontzilting) en beroemd vanwege de honderdduizenden Baikal talingen (een Aziatische eendensoort) die eind oktober, begin november met enorme zwermen de avondhemel verduisteren.

Het heuvelachtige eiland is interessant vanwege de grote en brede zandstranden in het westen en de vele schelpdieren die hier zeer populair zijn. In september breekt het garnalenseizoen aan, waarbij grote hoeveelheden reuzengarnalen in de vissershavens worden aangeboden voor een redelijke prijs. Ook wij konden de verleiding niet weerstaan en hebben iedere dag bij de afslag een kilo van die heerlijkheden gekocht, die daarna op de speciale grilltafels werden klaargestoomd voor een smakelijke lunch. Ook hebben we eindelijk weer eens in het lauwe zeewater kunnen zwemmen, een genoegen dat de Koreanen zichzelf vanaf 1 september ontzeggen, omdat het dan in hun ogen al te koud zou zijn... De eigenaar van het pension sprak redelijk Engels zodat we samen met ons Koreaans heel goed konden communiceren. Het bleek een zeer geschikte gastheer te zijn, die ons s avonds met vuurwerk onthaalde, een kampvuur aanstak, voor muziek zorgde en ons (en de andere gasten) zelfs varkensvlees op de barbecue aanbood op de avond vóór Chuseok. Ik bood hem en zijn gezin een blik op de volle maan door mijn telescoop (Chuseok valt op de dag van de volle maan in de achtste maanmaand). Zijn kinderen gaven een ritmische performance met twee traditionele trommels (de Buk en de diabolovormige Janggo). Op de ochtend van Chuseok nodigde hij ons zelfs uit om samen met zijn gezin (vrouw en 2 kinderen) het Chuseok ontbijt te nuttigen. Dit was voor ons uiteraard een grote eer! Voor deze gelegenheid had zijn vrouw, zoals de meeste Koreaanse huisvrouwen zich uitgesloofd om een grote hoeveelheid verschillende traditionele gerechten klaar te maken. De regels voor dit ontbijt zijn in 500 jaar confuciaanse geschiedenis nauwkeurig vastgelegd en een tafel voor vier schijnt volgens een krantenartikel tegenwoordig minstens $100 te kosten aan ingredienten. Gelukkig is het ook lekker, hoewel Songpyeon, de vollemaans-rijstcakejes gevuld met gemalen sesamzaad, bonen en kastanje, bij Trees niet zo populair zijn.
Op de terugweg konden we de verleiding niet weerstaan nog even langs de visafslag te rijden om daar 1,5 kilo garnalen te kopen (in een doos en bedekt met ijs). 's Avonds, na een 5,5 uur durende terugrit met files, hebben we die met Nigel allemaal opgegeten als waardige afsluiting van Chuseok!

Etentje met CTO van LCD

Na enkele maanden radiostilte werden we plotseling weer eens uitgenodigd door Budi, de Technologiebaas van LG Philips LCD. Een uitstekende gelegenheid om alle expats uit Gumi (beeldbuizen en LCD) bij elkaar te krijgen en weer eens lekker te gaan eten. Toevallig was Frans ook in het land dus waren we met 6 beeldbuismensen en 3 LCD ers. Uiteraard had Budi onze SuperSlim buis gezien in Daegu, maar onthield zich wijselijk van een oordeel. Hij was overigens niet erg bevreesd voor enige LCD concurrentie en wees erop dat er weliswaar een aantal nieuwe display typen in ontwikkeling waren, maar geen van die nieuwe producten was zo veelzijdig als een LCD die zowel heel klein als ook in groot TV formaat kan worden geproduceerd. Tot mijn verbazing werd ik de volgende dag door verschillende collega s ondervraagd. Via via hadden zij gehoord dat ik met de CTO van LCD gedineerd had. Kennelijk houdt men ons goed in de gaten en doet zo n bericht hier snel de ronde!

Gevaarlijke sex van onze huisspin

Buiten tegen de ramen aan de achterkant van ons huis hebben zich 2 grote spinnen geposteerd (Nephila clavata) in enorme webben, waar ze ruimschoots eten mee vangen omdat ons licht er vliegende insecten naartoe lokt.

Dit soort spinnen hebben we 3 jaar geleden rond ons hotel in Daegu ook in grote getale gezien, waar ze opvielen door hun grootte en door hun webben in de buurt van het licht van lantaarnpalen! Nu konden we ze van enkele centimeters afstand bekijken en fotograferen. Echt interessant werd het echter, toen enkele kleine onbeduidende spinnetjes de grote spin trachtten te benaderen, kennelijk om ze te bevruchten. Het waren dus mannetjes die uiterst omzichtig in de buurt probeerden te komen. Helaas moesten verscheidene kandidaten dit met hun leven bekopen, maar uiteindelijk was er eentje betrekkelijk succesvol: hij bleef in leven, zij het met het verlies van zijn twee voorste poten. Nu zijn de vrouwtjes zwanger en zwellen enorm op.

De Oostkust en de bezwering van de golven na een tyfoon in Japan

De vierde en laatste (extra) vakantiedag was het prachtig weer en daarom reden we naar de Oostzee, waar we deze keer al na 1,5 uur aankwamen vanwege het rustige verkeer. Zwemmen was er echter niet bij, want de tyfoon Meari, die Japan had geteisterd (8ste keer dit jaar, een absoluut record) had de zee flink opgezweept en we werden dan ook verwelkomd door enorme golven en een spectaculaire branding. Kennelijk spreekt dit hier ook tot de verbeelding, want tot onze verrassing waren twee Mudangs (vrouwelijke sjamanen in Korea) aan de rand van het strand met een ritueel bezig om de geesten van de zee te bezweren. Een ervan zat op de grond en bewerkte de traditionele trom (Buk) en de kleine gemeen hard klinkende gong (Kwaengwari), terwijl de andere bezwerende dansen maakte in de richting van de branding, zwaaiend met gekleurde doeken en vlaggetjes. De bezwering duurde meer dan een uur en werd met opzwepende ritmes begeleid. De vrouwen maakten geen bezwaar toen ik ze wilde fotograferen.

Verder op langs het strand (tegenover de tombe van koning Munmo die als een eilandje in zee ligt) vonden we meer tekenen van de aanwezigheid van Sjamanen: gekleurde lappen en offergaven als fruit, snoepjes en flesjes soju. Bovendien waren er kleine altaartjes met brandende kaarsen.
Tijdens de geestenbezwering waren wij overigens lekker aan het smullen, want we hadden ons brandertje meegenomen en bij de plaatselijk slager en op de markt vlees, slablaadjes en andere ingredienten aangeschaft voor een heuse Koreaanse barbecue!
Aan het eind van de middag reden we terug via de wereldberoemde Seokguram grot, waar zich sinds het jaar 780 een granieten Boeddha beeld bevindt.

Het verhaal gaat dat in vroeger tijd de stralen van de opkomende zon vanaf de Oostzee de Boeddha moeten hebben verlicht, maar de huidige constructie met het houten gebouw ervoor maakt dat helaas onmogelijk. Na eeuwen verwaarlozing in de Confuciaanse Joseon periode hebben de Japanners in het begin van de 20ste eeuw enkele rampzalige reconstructie pogingen gedaan, maar pas in de jaren 60 is het geheel netjes opgeknapt en tot een Unesco monument verheven. Het beeld maakte op mij wel indruk, ondanks de enigszins kunstmatige ambiance. Ik heb ook een stiekeme maar geslaagde poging gewaagd er een foto van te maken.

Dit was het weer deze maand.

Gumi 20041004
Jos en Trees Henrichs