Zofona > Zofona Seoul > Stories: English and Dutch > Eigen verhalen > vibeke

vibeke

Vibeke Naomi Bosma, het verhaal.
Vibeke Naomi, jullie hebben hier al de foto gezien maar nog zonder verhaal, bij deze dus.

Op 20 juni was het dan zover, in de vroege ochtend rond 2 uur begon het er op te lijken dat het (4 dagen na de uitgerekende datum) begon. Christien kon niet meer slapen en schijnt al ijsberend de nacht te zijn doorgekomen. Om 7 uur maakte ze mij wakker om voorbereidingen te treffen voor het vertrek richting ziekenhuis. Lilly werd gebeld om op Yde te gaan passen. Rond half negen arriveerden we na een rustig autoritje in het ziekenhuis waar we direct naar een aparte verloskamer werden gebracht.

Het ziekenhuispersoneel was een verhaal op zich, omdat niet iedereen Engels spreekt moesten wij ons nog wel door wat spraakverwarring worstelen. Het verzoek om een “epidural” oftewel ruggeprik werd niet direct begrepen zodat Christien eerst een gewone injectie kreeg die niet echt verlichting gaf. Ook het steeds in en uitlopen van verpleegsters en artsen was iets waarvan wij zeker niet altijd de toegevoegde waarde zagen. En uitgerekend toen Christien volledige ontsluiting had en eigenlijk wilde beginnen met persen stond ik helemaal alleen in de verloskamer. Toen ben ik maar woest op de gang gaan schreeuwen dat ik hiervoor niet ben opgeleid en waarachtig kwam er toen snel een heel peloton aan inclusief onze gyneacoloog (die zijn kerkdienst dankzij Vibeke gemist heeft). Overige dingen die ons opvielen. Het gebeurt weinig dat Koreaanse mannen daadwerkelijk bij de bevalling aanwezig zijn. In plaats daarvan zitten ze in een grote wachtkamer naar een schreeuwerige Koreaanse tv-zender te kijken terwijl ze met één oog een soort display bekijken, die overigens bij een paardenkoers ook goed tot zijn recht zou komen, waarop naam en voortgang (uiteraard electronisch) weergegeven worden. Op het moment dat de baby geboren wordt komt de kleine op een tafeltje met groene laken te liggen voor de eerste snelle onderzoekjes en het eventueel vrijmaken van de luchtwegen. Pal boven die tafel, jawel, een handycam die deze beelden dan live naar de wachtruimte doorstuurt zodat de trotste papa veilig op afstand kan genieten. Het zou natuurlijk een afgang zijn voor een trotste Koreaanse man als hij flauwvalt tijdens de bevalling. Op deze manier wordt voorkomen dat mannen in verlegenheid worden gebracht doordat ze niet tegen bloed etc. kunnen, hahaha.

Maar goed, om vijf voor drie plotseling heftige actie. Ik moest voor de vorm ook een soort van chirurgen outfit aan en Dr. Han beweerde stellig dat het met enkele minuten zou gebeuren. Zonder complicaties, tangen of ander eng gereedschap werd onze Vibeke vlak voor 3 uur ’s middags geboren. Ik mocht de navelstreng zelf doorknippen. Ook de tweede keer valt het niet te beschrijven wat een magnifiek gebeuren het is. Het mooiste geluid van die dag was het eerste gehuil van Vibeke. Christien en Vibeke zijn nog twee nachten in het ziekenhuis gebleven wat hier gebruikelijk is. Het eerste bezoek met Yde was ook schitterend, hij bleef maar kijken naar Vibeke en naar mama’s buik die nu wel weer erg plat was. Ook nu, ruim 3 weken later gelukkig geen spoor van jaloezie. Hij wil graag helpen, geeft doekjes aan en mag Vibeke af en toe ook voorzichtig vasthouden. Gisteren zijn we voor de eerste controle naar de kinderarts geweest en Vibeke groeit als kool. Ze weegt nu 3800 gram en is 54 centimeter lang, en dat alles op moedermelk. Gelukkig net zoals met Yde dus geen gedoe met flesjes.

Er is zelfs al kraamvisite uit Nederland op bezoek geweest. Christien’s vader heeft tien dagen bij ons gelogeerd en is vanochtend vertrokken. Naast alle opa activiteiten heeft hij ook nog kans gezien Seoul een klein beetje te verkennen alhoewel het weer wel tegenzat. Veel regen, warm en een hoge luchtvochtigheid, vaak geen ideaal weer om uren in de stad rond te lopen. Hij heeft echter wel beloofd binnenkort het verplichte reisverslag te schrijven wat we op de website zullen plaatsen.

Onze volgende schrijvers hebben zich ook al aangemeld. In September komen Jan en Ina op bezoek. Aangezien ze in Kazakhstan geen verhaal hebben geschreven verwachten wij nu een reisverslag die alle gaten in andere verslagen zal opvullen, hahaha.

Tot de volgende keer,

Jitze, Christien, Yde en Vibeke